Daar gaan we dan

(foto: Marcel Misset)

Wie mij een beetje kent, weet dat de zomer van 2013 niet mijn top 5 'leukste zomers aller tijden' zal halen. De zon scheen weliswaar non-stop (ik realiseerde me net dat ik 3 maanden lang zowat geen sokken heb aangehad) maar bij mij was het vaak nogal donker - al werd ik dan ook best bruin van al die uurtjes doelloos in het park hangen, en zou ik nieuwe schoenen kunnen kopen als ik 5 euro had gekregen voor elke keer dat iemand 'Maar je ziet er WEL heel goed uit!' tegen me heeft gezegd.

Die zomer - de zomer van spanning, gedoe, pijnlijke zelfkennismomenten, verlies, verdriet, en onzekerheid is voorbij. Daarmee zijn al die gevoelens natuurlijk niet ineens voorbij. Maar het kerende seizoen geeft hoop op verandering, of misschien is het gewoon wel zo, dat je je niet eindeloos lang hopeloos kunt voelen?

Ik vlieg door de wolken naar het andere eind van de wereld. Ik neem mezelf mee, en alle oude en nieuwe mensen die in mijn hart wonen.

Time makes you bolder, schreef ik gisteren. Toen ik in april 2012 met dit blog begon (na 6 jaar hier over eten geschreven te hebben) zei ik het al: het zal soms over eten gaan, en soms ook niet. En zo ging het: van wortel hummus tot overwinningsverhalen als deze. Maar helemaal comfortabel werd het nooit, hier op rabarberdromen, omdat het leek alsof ik nooit echt kon beslissen waar ik over wilde schrijven, hoe persoonlijk ik wilde zijn, hoeveel ik wilde delen.

Ik ga proberen de openheid die ik in mijn dagelijks leven zo belangrijk, ik zou willen zeggen zo onontbeerlijk vind, ook hier een plek te geven. We zullen zien of ik er dapper genoeg voor ben, in deze herfst van 2013.