Zitten in je kamer, alleen

Van de week zat ik in het cafe, alleen, zoals ik graag mag doen. Ik was niet echt Alleen, om verschillende redenen - in de horeca ben je natuurlijk nooit alleen, want er is altijd wel een barman die wat zegt, een andere cafe bezoeker die vraagt of je al klaar bent met de krant, of iemand die een opmerking maakt over het bier wat je aan het drinken bent. Bovendien wist ik dat er na een uur iemand naast me zou aanschuiven - en 'alleen zijn' begrensd door gezelschap, voelt heel anders dan 'alleen zijn' dat voorafgegaan en opgevolgd wordt door nog meer alleen zijn.

Maar ik was alleen genoeg om me te verdiepen in de krant, en daar las ik een mooi artikel van Philip Huff over Louis C.K., op wie ik dol ben, en zijn interview in Late Night met Conan O'Brien (kijk het filmpje hier) over waarom hij zijn kinderen geen smartphone geeft.

Nee, nu niet verveeld zuchten dat er al weer een komiek van bijna middelbare leeftijd zeurt over de moderne technologie. Daar gaat C.K.'s verhaal niet over. Huff legt het prachtig bloot in zijn stuk. Telefoons 'voorkomen dat je leert hoe je ongelukkig kunt zijn - en dus hoe je moet leven'.

Het publiek schaterlacht, als C.K. de tragiek van het menselijk bestaan in een paar zinnen opsomt:

"You need to build an ability to just be yourself and not be doing something. That's what the phones are taking away, is the ability to just sit there. That's being a person.
Because underneath everything in your life there is that thing, that empty—forever empty. That knowledge that it's all for nothing and that you're alone. It's down there.

And sometimes when things clear away, you're not watching anything, you're in your car, and you start going, 'oh no, here it comes. That I'm alone.' It's starts to visit on you. Just this sadness. Life is tremendously sad, just by being in it..."

Huff, in zijn commentaar, pleit ervoor om 'ruimte in je blik' te maken voor verdriet, omdat dat het ook beter mogelijk maakt om echte verbindingen te maken met elkaar. Ik denk dat hij gelijk heeft, maar ik denk ook dat de grens tussen echte en oppervlakkige verbindingen voor veel mensen (en daar hoor ik bij, bij die groep) zo vaag is geworden, dat we eerst maar eens moeten proberen om contact met onszelf te maken, met het alleen-kunnen-zijn als uiteindelijk doel.

Het vermogen om gewoon te kunnen zitten en zijn, is wat je tot een mens maakt. Of, zoals Blaise Pascal het zei in zijn
Pensees : "Al het ongeluk van de mens komt voort uit het feit dat hij niet in staat is alleen in zijn kamer te zitten."

En ja. Is er iets gewoner, en moeilijker, dan dat?

Ik ga zometeen een experiment uitvoeren. Ik ben alleen thuis en ga koken. Een activiteit waarbij ik, al zolang als ik een laptop heb die op het barretje in de keuken past, gezelschap gehouden wordt door Facebook, Gmail en mijn favoriete internetforums. Zodat ik terwijl ik wacht tot het water kookt even kan kijken wie wat waar heeft gezegd, en ik alvast kan bedenken of ik zelf nog wat te melden heb, vanavond.

Jaren geleden, in mijn pre-laptoptijd, schreef ik een stukje over hoe koken en eten voor mij, als volleerd piekeraar, 1 van de zeer weinige manieren was om volledig in het moment te zijn (er zijn nog een paar manieren, maar die laat ik aan jullie verbeelding over) - naar aanleiding van het mooie citaat van kokende Zen-monnik Edward Espe Brown:

When you wash the rice, wash the rice.

When you scrub the carrots, scrub the carrots.

When you stir the soup, stir the soup.

Ik herlas die blogpost net - een mooie verrassing, omdat ik best tevreden was over wat ik toen schreef, en blij was, dat al die mooie stukken gewoon bewaard blijven en in de digitale wereld blijven hangen, klaar om door wie dan ook ontdekt te worden. Maar het was ook een beetje confronterend, omdat ik besefte hoe lang het geleden is dat ik zo heb gekookt.. met de volledige aandacht voor het mes, de pan, de pollepel, de geuren, de texturen.

In alle glossy's en in alle zelfhulpboeken en in alle workshops gaat het, anno 2013, over mindfulness en in het moment zijn en de kracht van het nu en onthaasting en ik kan nog wel even doorgaan. We worden maar niet moe daarover te lezen en daarover na te denken, en tegelijkertijd lukt het ons niet, lukt het bijna niemand, om ook echt dat pad in te slaan. In plaats van te zuchten 'jaja nu weten we het wel'.. moeten we misschien langzaam tot het besef komen dat dit het is, dat dit het enige is, waar het echt over gaat?

In ieder geval blijkt het te zijn, waar ik nu het liefste over nadenk. Ik noem dit dus maar deel #2 in de serie over 'Hoe alleen te zijn'. Zie hier voor deel #1. En stay tuned voor meer.

* Naschrift.
Ik stond in de keuken en maakte Thaise currysoep. Ik sneed de uien en moest huilen, ik had mijn contactlenzen (de beste bescherming tegen uientranen) uitgedaan en mijn bril op en mijn 'ikganietmeernaarbuitenkleren' aan. De geur van gebakken ui die je bijna met alles op de hele wijde wereld kan verzoenen. Stukjes kip, currypasta, tomaten, verse gember. Dikzak kijkt toe met zijn verwonderde blik die slechts een vermomming is voor zijn hongerige blik (katten-etenstijd duurt nog minstens 2 uur). Ik ga met mijn Leffe Dubbel voor het raam staan en kijk naar de regen terwijl de soep zachtjes pruttelt. Ik bedenk me welke film ik zo zal gaan kijken. En dan piept mijn laptop. Iemand zegt iets. Iemand wil iets. Ik ga kijken, ik lees, ik zeg iets terug.

Ik ben er nog niet. Maar ik ga er naar toe.