Deel dit: Middernacht in Malibu

Na al mijn commentaar op de digitale wereld werd ik vandaag weer even hardhandig met mijn neus op de feiten gedrukt: het internet is behoorlijk geweldig.

Via via kwam deze tekst me onder ogen: een email die acteur Anthony Hopkins stuurde aan acteur Bryan Cranston, na het kijken van een marathon sessie Breaking Bad. Het is middernacht in Malibu, en Hopkins is zo vervuld van bewondering dat hij dat met Cranston wil delen.

Dear Mister Cranston.

I wanted to write you this email - so I am contacting you through Jeremy Barber - I take it we are both represented by UTA . Great agency.

I've just finished a marathon of watching "BREAKING BAD" - from episode one of the First Season - to the last eight episodes of the Sixth Season. (I downloaded the last season on AMAZON) A total of two weeks (addictive) viewing.

I have never watched anything like it. Brilliant!

Your performance as Walter White was the best acting I have seen - ever.

I know there is so much smoke blowing and sickening bullshit in this business, and I've sort of lost belief in anything really.

But this work of yours is spectacular - absolutely stunning. What is extraordinary, is the sheer power of everyone in the entire production. What was it? Five or six years in the making? How the producers (yourself being one of them), the writers, directors, cinematographers.... every department - casting etc. managed to keep the discipline and control from beginning to the end is (that over used word) awesome.

From what started as a black comedy, descended into a labyrinth of blood, destruction and hell. It was like a great Jacobean, Shakespearian or Greek Tragedy.

If you ever get a chance to - would you pass on my admiration to everyone - Anna Gunn, Dean Norris, Aaron Paul, Betsy Brandt, R.J. Mitte, Bob Odenkirk, Jonathan Banks, Steven Michael Quezada - everyone - everyone gave master classes of performance ... The list is endless.

Thank you. That kind of work/artistry is rare, and when, once in a while, it occurs, as in this epic work, it restores confidence.

You and all the cast are the best actors I've ever seen.

That may sound like a good lung full of smoke blowing. But it is not. It's almost midnight out here in Malibu, and I felt compelled to write this email.

Congratulations and my deepest respect. You are truly a great, great actor.

Best regards

Tony Hopkins.




Zonder het internet was deze brief waarschijnlijk nooit geschreven - omdat de kans dat de impuls zo'n fanbrief te sturen verflauwt als je moet gaan uitzoeken waar iemand woont, als je ontdekt geen postzegels te hebben, nog naar de brievenbus moet - heel groot is. Email maakt het zo eenvoudig om snel iemand te laten weten wat je denkt en vindt en voelt.

[Ik moest denken aan de mail die ik, jaren geleden, impulsief stuurde aan de uitgever van Chaim Potok. Ik had voor de zoveelste keer met ontroering en ontzag zijn Book of Lights gelezen, en wilde tegen hem zeggen, zomaar, dat ik zoveel hield van zijn werk en hoe belangrijk het voor me was. Een maand later rolde er ineens een mail van Potok himself mijn mailbox binnen. De exacte woorden weet ik niet meer, maar het waren 5 elegante zinnen in de trant van 'Thank you for taking the time to get in touch with me, I am glad my work is bringing you joy."]

Zonder het internet had ik deze mail van Hopkins nooit gezien.

Waarom is dit mooi - zo mooi dat de tranen me ervan in de ogen schoten? Ik geef toe dat dat misschien ook gedeeltelijk aan mijn huidige toestand toegeschreven kan worden, die nog steeds wel een klein beetje labiel te noemen is. Maar nee. Maar toch. Dit is gewoon heel prachtig, en ik weet ook waarom: omdat het ego-loos is. Hopkins is nergens in deze mail, en juist daarom is hij er helemaal. Het lukt hem om een hele brief te schrijven vol pure, zuivere bewondering, over het geluksgevoel wat hij ervaren heeft bij het kijken naar iets moois, gemaakt door talentvolle mensen. Gewoon omdat hij het wil delen. Zonder bijbedoeling. Niet omdat hij Cranston wil ontmoeten, niet omdat hij een rolletje in de nieuwe tv serie van Gilligan wil, niet omdat hij verliefd is op Anna Gunn en zo bij haar in de buurt probeert te komen (en wie zou het hem kwalijk nemen).

Ja, da's makkelijk voor een Anthony Hopkins, hoor ik je denken. Die heeft alles al, is zelf wereldberoemd, krijgt zelf aan de lopende band fanmail. Allicht dat hij moeiteloos een brief zonder bijbedoelingen kan schrijven.

Ik denk - Hopkins is een groot mens en een groot acteur juist omdat hij dit talent heeft: delen zonder bijbedoeling.

Een goede vriend nam gisteren afscheid van Facebook. Ik snap het wel, en ik vecht zelf met de verslaving aan de oppervlakkigheid, en de vaak helemaal niet zo grote sociaalheid van de sociale media. Maar als ik zo'n brief lees, als ik denk aan mijn mail van Potok, als ik denk aan de mensen die nooit in mijn leven gekomen zouden zijn zonder het internet - dan hou ik weer even op met mopperen.

En deel.