Pannenkoekjes, maar weer eens.

Ja, ik weet dat het een obsessie is. Deze maakte ik dit weekend nog, en zie die post voor nog 6 andere pannenkoekjes suggesties (Linzen! Rettich! Amaranth!)

Eigenlijk komt het gewoon hier op neer: als ik iets in de koelkast / voorraadkast heb waarvan ik niet precies weet wat ik er mee beginnen moet, dan is het pannenkoekje vrijwel altijd de oplossing. Want er is weinig, zo is inmiddels gebleken, wat zich niet laat prakken, op smaak laat brengen met interessante aromaten, om zich dan tot kleine koekjes te laten vormen die in hete olie of boter gebakken kunnen worden.

Dit keer was het een stukje pompoen, over van de pompoen/zoete aardappel/zwarte bonensoep die ik zondag bij twee zieke dames had langsgebracht.

Zoals voor elk pannenkoekje geldt, dat je de smaakmakers natuurlijk naar eigen inzicht kunt varieren. Andere suggesties: Parmezaan en salie, stukjes walnoot en bruine suiker voor een zoete variant, kerriepoeder en wat gemalem kokos, gecarameliseerde ui en tijm, blauwe kaas en pijnboompitjes en rozijnen, ach het houdt niet op...

De mijne waren een beetje Noord-Afrikaans gekruid met komijn, koriander en chilivlokken. We aten ze met een sliertje creme fraiche die ik had losgeroerd met wat honing - de combinatie van zoet en zout is erg lekker bij pompoen.

Pompoenpannenkoekjes

300 gram pompoen (zonder zaden, met schil)
4 eetlepels havermout
1/2 theelepel bakpoeder
100 ml melk
4 eetl. volkorenmeel
2 eieren
gemalen komijn, gemalen korianderzaad
chilivlokken
het wit en lichtgroen van 4 lenteuitjes, in kleine stukjes
olie om te bakken

Verwarm de oven voor op 190 C en rooster de pompoen, met het snijvlak naar beneden, tot deze heel zacht is.
Laat de pompoen afkoelen, verwijder de schil, en doe het vruchtvlees in een kom en prak het fijn. Doe de overige ingredienten erdoor en laat het beslag een uurtje staan zodat de havermout een beetje zacht wordt.
Verhit steeds een klein beetje olie in een grote koekenpan en bak kleine pannenkoekjes van het beslag.

Rammenas

Een leuker groentewoord bestaat misschien wel niet.

Het is een beetje een rare knol, die rammenas. Stoffig zwart van buiten, romig wit van binnen, fris en knapperig met een verraderlijk scherpe, radijs-achtige bite.

Mijn rammenasjes gingen in een soort huzarensalade. Omdat ik die vrij substantieel wilde maken deed ik er gekookte volkorenmacaroni door, maar zonder de pasta is het een lekkere bijgerecht-salade. In dat geval heb je wat minder dressing nodig.

Rammenas-salade

2 kleine rammenassen, geschild en in kleine blokjes
1 winterpeen, idem
2 stengels bleekselderij, in kleine blokjes
4 zoet-zure augurkjes, in kleine blokjes
(optioneel: gekookte (volkoren)macaroni)

dressing:
100 ml karnemelk
2 eetlepels olijfolie
een scheutje wijn- of ciderazijn
1 theelepel karwijzaad, gemalen in de vijzel
een snuf chilivlokken
zout en peper

Meng alle ingrediënten voor de dressing door elkaar en schep deze door de groente. Laat een uurtje staan.

Hip en lekker

Ja, rauwe boerenkool is het helemaal. Google maar eens op 'raw kale salad'... 21.000.000 hits. Ik durf te wedden dat dat een paar jaar geleden een heel ander resultaat had gegeven.

Enorm gezond, ook nog. Maar gelukkig ook enorm lekker. Bijkomend voordeel van een rauwe boerenkool salade is, dat ook met dressing, de blaadjes lekker stevig blijven en niet verleppen. Een ideale salade dus om mee te nemen naar je werk, en lekker op te knagen terwijl je collega's aan de kleffe boterhammen met kaas en grillworst zitten.

Dat de blaadjes stevig blijven is gelijk ook een kleine valkuil. De stronken boerenkool die je hier koopt zijn volgroeide planten, en niet de jonge zachtere blaadjes waar in veel (Amerikaanse) recepten vanuit gegaan wordt. Om te voorkomen dat je wel erg hard moet kauwen kun je de kool, een maal in reepjes gesneden, een beetje masseren - er flink in knijpen - daar wordt hij wat zachter van. En een verblijf in een (zurige) dressing helpt verder om het groen beter behapbaar te maken. O en natuurlijk snij je de harde nerven eruit, voor je de boerenkool in reepjes snijdt.

Deze salade is een mengsel van rauwe, in dunne reepjes gesneden boerenkool, gekookte gort (rijst of pasta of quinoa zou ook allemaal werken), gebakken ui en champignons (afgeblust met een scheut sherry), en een dressing van gelijke delen zoute ketjap, granaatappelsiroop, sesamolie, chili-olie, een flinke schep sambal, wat citroensap, en zout en peper. Een een paar eetlepels geroosterde sesamzaadjes.

Nog meer wortel

Waar zal ik mee beginnen? Zal ik eerst mijn nieuwe vriendje en huisgenoot voorstellen?
Of gaan we het eerst over wortels hebben?

Kijk: dit is Dikzak. Sinds een paar weken zijn Dennis en ik zijn pleegouders, terwijl zijn andere pleegmoeder naar het andere eind van de wereld reist, en zijn echte moeder (de menselijke vorm) hem niet in huis kan nemen wegens een allergische stiefvader (van de kat, niet van haar - volgen jullie het nog?). Hoe dan ook, na 1 ochtend lichte verantwoordelijkheidspaniek ('ik ga hem vergeten eten te geven / hij valt vast uit het raam / zal hij alle meubels kapot krabben / wat als hij het niet leuk vindt bij ons' enzovoorts) zijn we eigenlijk al helemaal aan hem gewend. Van het verplichte buik-aaien als je na de werkdag thuiskomt, zijn gekrabbel aan de slaapkamerdeur, zijn fascinatie voor stromend water (best een aparte ervaring, douchen terwijl er een kat naar je staart) tot zijn tevreden zuchtjes als hij savonds naast me op de bank ligt en meekijkt op mijn laptop. Dikzak mag nog even blijven.

Goed, wortels dan dus. Wortels zijn een beetje de januari culibloggers obsessie. Ik had het laatst al over wortel-hummus, en hier is Deb van Smitten Kitchen met een wortel/tahin/kikkererwten soep. Nog meer wortels en kikkererwten hier bij Heidi Swanson van 101 Cookbooks. Misschien komt het omdat wortel zo'n fijne, goedkope, lang houdbare wintergroente is?

Deze salade maakt de door teveel gourmetvlees en Baileys-tiramisu verdoofde smaakpapillen weer wakker. De wortels zijn zacht en zoet, de groene slablaadjes knapperig en fris, de dressing zoet-zuur, met een beetje pit van de mosterd, een duidelijke sinaasappelsmaak en een rokerig vleugje komijn.

Ik gebruikte de mooie regenboogpeen van Willem en Drees, te koop bij de Jumbo. Maar met gewone peen gaat het natuurlijk net zo goed.

De amandelen zijn optioneel, en/of te vervangen door geroosterde pijnboompitten of hazelnoten. Ik dacht aan verse kruiden (munt, koriander) maar heb het gevoel dat deze de subtiele smaak van de wortel en dressing teveel zouden overheersen.

Deze hoeveelheid is genoeg als bijgerecht voor 6 personen. Restjes zijn de volgende dag nog erg lekker, maar bewaar dan alleen de wortel, want de aangemaakte sla wordt anders wel erg slap.

Wortelsalade met sinaasappeldressing

ca. 1 kilo regenboogpeen of winterpeen
2 eetlepels olijfolie
zout, peper
naaldjes van een paar takjes rozemarijn

dressing:
2 eetlepels olijfolie
sap en rasp van een halve sinaasappel
1 eetlepel balsamico azijn
een snuf gemalen komijnzaad
een snuf chilivlokken
een flinke theelepel Dijon mosterd

wat geroosterde noten
een paar handjes groene sla (rucola, waterkers)

Verwarm de oven voor op 190 C.
Schil de wortel en snij in niet te grote, niet te dikke stukken. Schep de wortel om met zout, peper, olie en rozemarijn, spreid uit op een met bakpapier beklede bakplaat en rooster ca. 45 minuten in de hete oven (of tot de wortel zacht is).

Meng alle ingrediënten voor de dressing door elkaar. Doe de sla in een grote schaal of kom. Laat de wortel als deze uit de oven komt iets afkoelen en schep de wortel dan op de sla. Giet de dressing erover, bestrooi met de noten en serveer.

Gloedvolle hummus

Ik had zin in hummus, maar geen kikkererwten in huis. Wel lag er nog een zak winterpeen in de groentela, waar ik al dagenlang over nadacht wat de bestemming zou kunnen worden. Hummus van geroosterde wortel, ik viond het zelf een behoorlijk briljant idee, maar zoals altijd brengt Google me weer met beide benen op de keukenvloer - alles is al een bedacht, en een hoop bloggers en schrijvers gingen me voor. De grote Hugh, bijvoorbeeld. Nou ja, great minds, enzovoorts.

Wel helemaal van mij is (geloof ik) het idee om kiemen door deze hummus te doen. De kiemen geven de zoete hummus een licht bittere, beetje notige smaak.

Net als bij 'gewone' hummus ligt het bij deze oranje variant aan je eigen voorkeur hoe je hem op smaak brengt. Meer of minder citroensap, tahin, komijn. Misschien wat meer olie om hem dunner te maken. Meer chili voor meer pit. Experimenteer en voeg smaakjes toe tot hij is zoals je lekker vindt.

Wortel hummus met kiemen

ca. 500 gram winterpeen, geschild en in grove stukken
3 tenen knoflook, ongepeld
1 theelepel komijnzaad, en 1 theelepel korianderzaad, in de vijzel gekneusd
peper, zout
olijfolie

Verhit de oven voor op 190 C. Schep de stukken wortel om met de specerijen en wat olie en schep ze met de knoflook op een met bakpapier beklede bakplaat. Rooster de wortel ca. 45 minuten in de oven, of tot de wortel zacht en gaar is en de randjes gecaramelliseerd.

150 gram kiemen (bijvoorbeeld deze, te koop bij de natuurwinkel)
sap van een halve citroen
scheutje sinaasappelsap of water
chilipoeder
snuf kurkuma
peper, zout
olijfolie
2 flinke eetlepels tahin

Kook de kiemen 5 minuten. Giet ze af en laat een beetje afkoelen. Doe ze met de wortel in een pan of diepe kom. Pel de geroosterde knoflooktenen en doe de knoflook bij de wortel en kiemen. Voeg de rest van de ingredienten toe behalve de tahin, en pureer met de staafmixer (of pureer alles met de keukenmachine). Meng als laatste de tahin erdoor.
Proef, en voeg smaakjes toe tot hij voor jouw gevoel goed is.

Schep de hummus in platte schaal, en druppel er nog wat olijfolie over heen en bestrooi eventueel nog met wat chilivlokken.

Goed begin

Het eerste ontbijt van 2013 - mijn favoriete zondags-ontbijt, al is het dan dinsdag: zachtgekookt eitje, warm geroosterd brood met een likje smeltende boter, een paar plakjes kaas, glas sap. En daarna een grote beker niet te sterke zwarte koffie.

Morgen weer en bakje yoghurt... dan is alles weer gewoon.