Rauwe broccoli

Om niet te vergeten (en vaker te kunnen maken): een salade van rauwe broccoli.

Fijngesneden, ongekookte broccoli gebruik ik wel vaker in salades (net als rauwe spruitjes en rauwe boerenkool blijft de groente stevig en knapperig, ook na een nachtje in de koelkast, waardoor het ideaal picknick- en lunchpakketmateriaal is). Maar deze keer was de combinatie van broccoli, komkommer, gebakken sjalot en sesam-soja dressing zo goed gelukt, dat deze het archief in mag. 

Eerst at ik het met hard gebakken, pittige tahoe'croutons' en een schepje cottage cheese voor het koele contrast. De volgende dag met een gebakken ei en wat schaafseltjes pecorino. Beide keren bedruppeld met zelfgemaakte chili olie.

1 flinke struik broccoli, fijngesneden
1/2 komkommer, geschild, ontdaan van de zaadjes, in reepjes
4 kleine sjalotjes, in plakjes 2 eetlepels zonnebloem- of pompoenpitten
1/2 theelepel gedroogde oregano
olijfolie

voor de dressing:
2 eetlepels tahin
een beetje extra sesamolie als je tahin niet meer zo smeuig is
2 eetlepels olijfolie scheutje water
2 eetlepels lichte Chinese sojasaus
1 eetlepel Chinese zwarte azijn
1/2 eetlepel witte wijnazijn
zout, peper

Verhit de olie in een kleine koekenpan. Bak de sjalotjes op middelhoog vuur goudbruin. Breng op smaak met zout en peper, doe de oregano erbij, en bak dan de zonnebloempitten nog even mee. Roer alle ingrediënten voor de dressing door elkaar en vermeng in een grote kom met de broccoli en komkommer. Doe de sjalotjes erbij en schep alles goed om. Bedruppel bij het serveren met chili olie.

testing, testing

Binnenkort reis ik laptoploos naar een spannend oord. Maar eens kijken hoe dat werkt, mobiel bloggen!

Ma La & Bang Bang

Ma Po Do Fou
Bang Bang Chicken
Guo Tie

Ik heb dit menu al heel wat mensen voorgezet. En ik doe niet graag aan gendervooroordelen, maar het is een feit, dat vooral mannen erg onder de indruk zijn van deze combinatie van smaken. Gisteren was Victor aan de beurt, die jarig was maar het niet vierde, en het toen toch een beetje vierde, bij ons met lekkere wijn en een Chinees banket.

Ma La ("verdovend en pittig") is de heel bijzondere smaak van de Chinese Szechuan keuken. Het is de Szechuan peper die daarvoor verantwoordelijk is. Niet heet of pikant zoals je je dat van een chilipeper voorstelt, maar met een zachte tinteling die overgaat in een licht verdovend gevoel op je tong en lippen. De smaak is kruidig, een beetje kaneelachtig maar heeft ook iets van citrus. En het zal wel suggestie zijn, maar als je het enthousiast over je eten strooit wordt je er zowat een klein beetje high van.

Recept voor Ma Po Do Fou hier,
Guo Tie (potstickers) stap-voor-stap recept hier.



Bang Bang Chicken heet zo omdat je het gare kippevlees te lijf gaat met een deegroller, zodat je de vezels goed losmaakt en je de kip in draadjes uit elkaar kunt trekken. Die kip gaat op een bedje van gesneden komkommer en wordt dan overgoten met een sesamsaus die romig, pittig, zout, zoet en rokerig tegelijk is. Het soort saus die je het liefst gewoon uit het kommetje zou oplepelen.

Recept voor de kip hier. Mijn saus was vandaag wat lichter, ik denk omdat ik ongeroosterde sesampasta had gebruikt.

Er werd aan tafel zachtjes gezucht van plezier, er was genoeg eten voor 6 maar we aten met z'n 3-en alles op.

Merel in het maanlicht

De merel is terug.

Hij heeft mijn brief van vorig jaar volgens mij niet ontvangen. Of hij vindt gewoon dat zijn zang belangrijker is dan mijn nachtrust, dat zou ook goed kunnen.

Dit jaar heeft hij een achtergrondkoortje. Om een uur of 6 beginnen de eenden in de vaart met een zeer luid, schijnbaar doelloos, onafgebroken gekwaak. Ze houden het wel een uur vol en het lijkt alsof ze nooit stoppen om adem te halen.

De lente komt eraan!

De gesprekjes van de dag

Je staat in de apotheek, om medicijnen op te halen die je voorgeschreven hebt gekregen voor een onhandige kwaal waar je weliswaar niet dood aan zal gaan, maar waarvan je het toch niet echt op prijs stelt als de 7 buurtgenoten die achter je op hun eigen pillen staan te wachten, erover geinformeerd worden.

"Zo, mevrouw", zegt het meisje van de apotheek. 

Haar stem bereikt jou, de buurtbewoners, de medewerkers van de apotheek, en de schoonmaker die in het verste hoekje een raam aan het lappen is. 

Ze legt een paar doosjes medicijnen en een gestencild A4tje op de balie. Ze begint het A4tje voor te lezen: "U krijgt dit medicijn omdat u last heeft van [noemt kwaal]. U moet er rekening mee houden dat..."

"Sorry. Staat alles wat je zegt ook op dat papier?"

"Uuuhh... ja....".

"Nou, dan neem ik dat papier gewoon mee naar huis. Ik kan namelijk lezen."

Behalve ergernis, kost deze uitwisseling 6 euro. Een belachelijk fenomeen waar ik nog niemand over heb horen klagen. Waarom eigenlijk niet? 

'sAvonds bij de kassa van de Albert Heijn scant de kassière mijn onrijpe avocado (ik zocht een rijpe) en mijn blikje kikkererwten (ik wilde zwarte bonen). "Heeft u alles kunnen vinden, mevrouw?" vraagt ze.

"Nee, bij lange na niet,"zeg ik een beetje snibbig.

"Ach, wat vervelend. Wilt u uw hart luchten?"

Dat vind ik dan eigenlijk wel weer een leuke reactie. "Nee, sorry," zeg ik. U kunt er ook niks aan doen." (Ze is net zo oud als ik, schat ik, en ik realiseer me dat ik doe wat ik zelf zo vervelend vind: haar met u aanspreken.)

Als ik de winkel uitloop vraag ik me af of kassières van de Albert Heijn dezelfde cursus hebben gevolgd als de medewerksters van het Kruidvat en de Etos. En hoe lang het nog zal duren voor iemand me bij de supermarkt zal vragen "Heeft u nog vragen over het gebruik van deze spruitjes?" Of me wegstuurt met: "U kunt altijd thuis de bijsluiter nog eens nalezen, want er zijn wel risico's aan verbonden, aan ribbelchips."

foto: het liefste hondje van de stad, met dank aan Maarten V.

De berg op

"Dus, ik drink geen koffie meer," zei ik. "En ik ga naar yoga. En ik laat mijn telefoon zoveel mogelijk thuis. Minder wijn en bier zou ook goed idee zijn, trouwens, net als gezonder eten. Facebook van mn telefoon gooien. Vaak naar de film want daar ontspan ik van. Geen dingen doen waar ik geen zin in heb. Veel dingen doen waar ik wel zin in heb. Nadenken, maar niet teveel. Allemaal onderdeel van Project Klary.Tegen de zomer moet het afgerond zijn. Liefst nog voor de lente, eigenlijk."

"Waarom moet het zo snel?", zei hij. "En trouwens, ik vind Project Klary geen goeie naam. Project Mountain, moet je het noemen. Want je bent bezig om een berg te beklimmen, en straks ben je boven, en dan zeg je hoera, en dan kijk je naar beneden het dal in, en je bent trots op wat je hebt bereikt. En dan zie je ook dat dat dal niet eens zo lelijk is, eigenlijk."

De winter viel niet mee.

Dat er echt iets moest gebeuren, dat ik actie moest gaan ondernemen, wist ik toen ik op een zaterdagmiddag op de markt de eerste fluorescerend roze rabarber zag liggen en mijn hart geen sprongetje van blijdschap maakte, maar mijn hoofd dacht: "shit, daar moet ik eigenlijk wat mee, want ik hou van rabarber, en ik heb een blog dat rabarberdromen heet, waar ik trouwens al maanden niks geschreven heb, maar ik heb daar ook geen zin in, waarom laat iedereen me niet gewoon met rust?"

Er is iets echt niet helemaal in orde als lichtroze dunne rabarberstengels op een marktkraam op zo'n manier tegen je praten.

Actie, dus. Project Mountain. Met kleine stapjes de berg op. Ik ben een beetje buiten adem, nu al, maar dat maakt niks uit, want ik heb geen haast.

Het is makkelijk om, als het niet zo goed met je gaat, als je somber bent en even weinig redenen ziet om niet somber te zijn, maar in je eigen hoofd te blijven rondtollen en blind te worden voor als het leuks en moois en lekkers en liefs wat er is. Maar er is echt niet veel nodig om daar weer aandacht voor te krijgen. Vorig jaar deed ik ook zoiets, in de aanloop naar mijn verjaardag: elke dag een blogpost. Omstreeks deze tijd, omdat ik toen ook al niet zo'n leuke winter had gehad, en vaker melancholiek was dan vrolijk. Misschien heb ik toch meer last van de kou en het donker dan ik altijd wil toegeven?

De score voor vandaag: een productieve werkdag, heel lekker bier in een best leuk nieuw biercafe, een heerlijke quesadilla en burrito bij altijd-goed-Tomatillo, een luisterend oor geven aan en krijgen van 1 van mijn favoriete mensen, een magische Ierse sprookjesfilm.

So far, so good.