Dat was het dan

Vandaag terug naar Edinburgh, daar vanavond nog proberen iets lekkers te eten (culinair gezien was deze reis van nogal wisselende kwaliteit) en morgen weer naar huis. Ik mis mijn eigen bed, en groente, en DZ natuurlijk. Maar zoals altijd ben ik ook een beetje verdrietig dat de vakantie, die ruim twee weken geleden nog leek te bestaan uit een onafzienbare rij dagen vol nieuwe belevenissen en ervaringen, voorbij is.



Er wachten mensen, en werk. Uit mijn keukenraam zie ik meeuwen en eenden in plaats van schapen. Maar ook in mijn gewone leven weet ik niet altijd precies waar ik de volgende dag wakker zal worden, zijn er verrassingen, en nieuwe ervaringen. Het gewone leven zien als een vakantieavontuur? Kan dat?

Van het gebaande pad

Onderweg van Oban naar de volgende pleisterplaats, Killin (klemtoon op de laatste lettergreep, je spreekt hier alles anders uit dan je denkt) bezochten we Kilchurn Castle, een schitterende ruine. Er staat geen bordje langs de weg en de Lonely Planet noemt het niet. Maar dankzij deze geweldige website (die zelfs aan schijnbaar onbeduidende Schotse steenhopen een hele pagina wijdt met foto's en informatie en praktische info) wisten we dat het bestond.



'Dat hadden we niet willen missen,' zeiden we tegen elkaar toen we weer naar de auto liepen. Wat raar is om te zeggen natuurlijk, want als we niet geweest waren, hadden we geen besef van de schoonheid gehad, en ook niet geweten, wat we waren misgelopen.

Vis in Oban: Haddock en co

In Oban eet je vis. Haddock, (schelvis) vooral.



Bij de Waterfront Fishhouse was de haddock gebakken, gedrapeerd over een bergje zachte aardappelpuree, en bedekt met een romige chedaarsaus. Het soort eten waarbij je na elke hap een kleine zucht van genot slaakt, en als je je bord helemaal leeg hebt geschraapt, en je echt geen honger meer hebt na al die aardappels en room en kaas, ben je toch verdrietig dat het op is.



De volgende dag: Fishplatter for 2 (en oesters) bij de Oban Seafood Hut, een klein schuurtje aan de haven waar je staand eet of op een houten bankje onder de blote hemel, met uitzicht op de vissersboten. Plastic bestek, je wast na afloop je handen onder de kraan die buiten hangt. Maar dan heb je je wel gelukkig gegeten aan whelks, krab, gerookte zalm, verschillende soorten garnalen, octopus,en heel veel mosselen.

Na een paar uur de tweede gang: Fish & Chips, afgehaald en opgegeten aan de baai. Gefrituurde schelvis, een viskoekje van gerookte schelvis, patat (met zout en azijn). En mushy peas.

A boggy walk

Nieuw woord geleerd vandaag: boggy. 'Ground that is soft and wet', zegt de Cambridge Dictionary. En als je aan het wandelen bent betekent dat dat soms hele stukken van het pad een soort onbegaanbaar drijfzand zijn waar je wandelschoenen met een onheilspellend zuigend geluid in weg zakken. Ommetjes maken, springen en natte voeten dan maar.

Dit was de laatste wandeling bij Kingussie:


Prachtig, maar daarna was het toch tijd om naar de kust te gaan.



We zijn nu in Oban, een klein vissersplaatsje aan de westkust. Ze maken er bier en whisky, en ze vangen er vis. De meeste toeristen komen naar Oban om van daar de ferry naar het eiland Mull te nemen. Wij namen de piepkleine ferry naar het piepkleine eilandje Kerrara en maakten daar een bijzonder mooie en bijzonder 'boggy' wandeling.

Follow the Wild Cat

We wandelden de Wildcat trail



En dronken Wildcat bier van de lokale brouwerij. Geen wildcat gezien natuurlijk. Wel weer heel veel schapen. En paddestoelen!

Routine

Wakker worden, cornflakes, koffie.
Kijken hoe de Barracks er bij staan.





Een paar uur wandelen, met lunchpakket. Uitrusten op een rotsblok, Tom Jones lezen (D) en naar de bomen staren (K).
Naar huis, inktzwarte thee zetten, met de schapen praten, eten koken, wijn drinken.

Tom Jones lezen (D), langs Britse tv programma's zappen waar mensen iets koken, bakken of verbouwen (K).

Slapen.
Herhaal.

Morgen gaan we naar de wasserette! Dat zal een avontuur worden.

Tart de wandelwetten

Klary's wandelwetten:

Als je geen hardcore backpacker bent, zijn goedkope hemasokken net zo goed als peperdure wandelsokken met rare Scandinavische namen.

Als je je regenjas meeneemt gaat het niet regenen. Behalve als je je regenjas meeneemt om ervoor te zorgen dat het niet gaat regenen. Dan gaat het regenen.

Je hebt altijd meer water nodig.

Afdalen is zwaarder dan stijgen. Stijgen is uitputtend, maar je krijgt er iets voor terug als je hijgend op de bergtop staat - het 'hoera ik heb het gehaald!' gevoel. Dalen geeft je alleen maar trillende knieën en spierpijn in je kuiten, en je bereikt er niks anders mee dan het eind van een mooie wandeling.

Als je moet plassen, kan je nog best heel lang doorwandelen zonder te plassen.



De grootste fout die je kunt maken bij het kaartlezen: denken dat je ergens al bent. En dan dus rechtsaf slaan op een punt waar je nog gewoon rechtdoor moet lopen. Lopen gaat langzamer dan je denkt.

Een uur of anderhalf voor het qua planning opportuun is om je lunchpakket aan te breken, kom je de Perfecte Lunchplek tegen. Dan moet je beslissen: eet je je boterhammen op, met het risico dat je over 2 uur weer honger hebt (en niks meer te eten)? Of loop je door en vertrouw je erop dat je straks weer zo'n perfecte plek vindt (met mooi uitzicht, zon en schaduw, een gladde boomstronk of goed gewelfde mosvrije rots om op te zitten)?



Eten met uitzicht op grazende hertjes (zo dichtbij dat we ze het gras hoorden afscheuren) was leuk geweest. Maar we liepen door, en daar was deze rotsige rivierbedding om onze oatcakes, cheddar en hardgekookte eieren op te eten. Geen hertjes, wel het heerlijke geluid van stromend water. Jammer dat je daar zo van moet plassen.

Barracks & Moors

Ruthven Barracks, op 3 minuten lopen van ons vakantie huis. 'sAvonds prachtig verlicht, en je kan er gewoon 'in' al is dat niet echt een goede beschrijving als een gebouw geen dak meer heeft. Een beetje spookachtig. We weten niets van de Jacobitische opstand in 1715, die de reden was om deze barakken te bouwen, en hebben niet genoeg internet-tijd om Wikipedia er op na te slaan. Dat doen we dan thuis wel weer.



De eerste echte Hooglandwandeling. Stevig klimmen en dan bovenop de berg een broodje braadworst.

Welcome to the Highlands

Entertainment op de laatste avond in de grote stad: Brewdog Bier en telefoonscrabble.

Het was leuk in Edinburgh, maar ik was ook wel klaar met de drukte en het verkeer en de grote gebouwen.
We haalden onze huur-Nissan op bij het vliegveld en na een paar nerveuze minuten (bij mij) waren we onderweg, aan de linkerkant van de weg (vandaar: nerveus), naar ons nieuwe adres: een huisje in Kingussie (spreek uit: Kinjoesie).





De schapen wandelen bijna de slaapkamer in, de hopspita heeft ons al saucijzenbroodjes aangeboden ('en vinden jullie het leuk als ik morgen wat lekkers voor jullie bak? Muffins of carrot cake ofzo?')



De zon schijnt vooralsnog volop. Het huisje heeft geen internet, maar het hoofdgebouw op 1 minuut lopen wel. Net genoeg afstand om eens even fijn digitaal te ontkoppelen, als je je kleren aan moet trekken om Facebook te checken. Tot morgen, dus.

A wee dram, en de eerste haggis

Het sterrenmenu kostte een astronomisch bedrag maar maakte ons niet zo heel erg gelukkig. We waren het eens, dat scheelt dan weer.

Gelukkig valt er in de musea een hoop moois te zien. Voor niks.




Mary Queen of Scots in de National Portrait Gallery. En Schots geruite kousen.

'sAvonds gingen we op bezoek bij oude vrienden, die ons bijpraatten over het Schotse ja/nee dilemma, tips gaven voor de rest van onze vakantie, en ons een paar woordjes Schots leerden.
En na het eten kwam de whisky op tafel, met een prachtig klein aardewerk kruikje om een klein beetje water bij de drank te doen. Dat wordt het souvenir waar ik de komende weken naar op jacht ga.





De volgende dag een heerlijke lunch bij Urban Angel: gepocheerde eieren, spinazie, bloedworst en haggis. Schapeningewanden, havermout en specerijen gekookt in schapenmaag. Heerlijk, echt.

En oja: alles komt goed.

Kunst en vis

In Edinburgh vind je de kunst op straat..



..maar ook in het museum. Degas' meisje in het bad:


Heerlijke citroenige linzensoep bij Union of Genius soepcafe:


En savonds klassieke Fish & Chips (met mushy peas!) bij de Tailend Fish&Chips Bar




Een succesvolle kijk- en wandel- en eetdag.

We hebben weer uren gelopen, en nog steeds geen haggis gegeten of whisky gedronken. Vandaag gaan we in de haven van Edinburgh op zoek naar een Michelinster. Wordt vervolgd.

Dag 2: Voetenwerk

We rekenden uit dat we vandaag wel zo'n 5 uur gelopen hebben.





Midden in de stad Edinburgh ligt een slapende vulkaan, waar je bovenop kan klimmen. Een mooie taak voor de eerste echte vakantiedag. Al mijn vooroordelen over het Schotse weer kwamen vandaag uit: het ene moment is het bloedheet en wil je al je kleren uittrekken, het volgende moment zoek je je sjaal en je trui en doen je oren pijn van de ijzige wind.
Maar we haalden het! Arthur's seat, het hoogste punt.

Daarna mocht er weer gerust worden in het hotelbed, met een half oog op de Great British Bake-off. En nog later mocht er weer gegeten worden. In een restaurant waar het decor spannender was dan wat er op het bord terecht kwam (een zeldzaam geval van enigszins mislukte eetresearch). De wijn was gelukkig wel heel lekker. En daarna nog een bezoekje aan een prachtige oude pub, de Guildford Arms.





Edinburgh is enorm fotogeniek, vooral in de schemering. Op elke straathoek ontdek je een nieuw vergezicht. Gelukkig blijven we nog een paar dagen.

Hoera, vakantie!

Tweeënenhalve week Schotse avonturen.

De reis begint in Edinburgh. Met tot nu toe: sprookjesachtige stadsgezichten, erg lekker bier, en wijze levenslessen.









Stay tuned!