Tuesday, February 19, 2013
Hoe te bloggen, oftewel: wat is succes?
Dit weekend kreeg ik een hele leuke mail. Nu is dat best iets wat me vaker overkomt - gemiddeld eens per week krijg ik een berichtje van een lezer, die me een compliment maakt over dit blog of het blog in ruste. Soms heeft iemand een recept van jaren her gemaakt (de receptenindex van Alles over Eten blijft immers gewoon beschikbaar) en neemt vervolgens de moeite om mij te komen vertellen dat het zo lekker was. Altijd heerlijk om te lezen, natuurlijk.
Maar deze mail was toch een beetje anders. De schrijfster zei dat ze mijn blog geweldig vindt, en al volgt vanaf het begin. Dat ze me bewondert en dat ik haar inspireer. Dat ze zelf ook een blog heeft, over eten (al is het een beetje anders dan de meeste culi-blogs, omdat het, behalve over lekker eten, ook gaat over haar strijd tegen anorexia). En of ik tips voor haar heb om haar blog groter en succesvoller te maken?
Ik zal maar eerlijk toegeven dat mijn allereerste reactie was, dat ik er een beetje om moest lachen, om die vraag. Waarom zou iemand van mij tips willen om een blog succesvol te maken? Ik beschouw mezelf helemaal niet als succesvolle blogger. Ik verdien geen geld met mijn blog (al heeft het me, via omwegen, wel eens betaalde opdrachten opgeleverd). Ik doe niet mee aan bloggerskringen, twitter meet-ups, weggeef- en winacties. Ik heb al maanden niet gekeken hoeveel bezoekers Rabarberdromen heeft. De meeste van mijn posts krijgen geen reacties (al zegt iemand op Facebook, waar ik meestal een linkje plaats, wel eens dat iets er lekker uit ziet). Bij de jaarlijkse verkiezingen van het leukste eetblog van Nederland eindig ik ver, heel ver onderaan. Als je dus al die dingen gebruikt als definitie van succes (en vooral het financiële aspect is hier natuurlijk belangrijk) dan ben ik een zeer middelmatige blogger. En wie wil daar nou advies van...
Naar aanleiding van die mail was ik een paar dagen lang, af en aan, aan het mijmeren over succes. Over wat dit blog, en Alles over Eten nu eigenlijk betekenen. Wat ik er mee wil, wat het me oplevert, waar de bevrediging in zit. En hoe meer ik nadacht, hoe meer tips ik bleek te hebben voor de schrijfster van de mail. Geen tips hoe je rijk kunt worden van bloggen. Wel tips hoe je aan het bloggen zoveel mogelijk plezier kunt beleven.
Wat wil je bereiken? Als je veel pageviews (en daardoor reclame inkomsten) wilt, zijn er online allerlei tips te vinden hoe je je blog lucratief kunt maken. Als een zo groot mogelijk publiek niet je voornaamste doel is, dan heb je misschien iets aan mijn tips.
1) Wees jezelf. De aller-, allerbelangrijkste regel voor iedereen die zich in geschreven taal wil uitdrukken. Als je probeert je grappiger, intelligenter, serieuzer of gewoon domweg anders voor te doen dan je bent, kun je je lezersaantallen misschien opkrikken, maar waarom zou je? Als je het met deze regel niet eens bent, kun je de rest van deze blogpost skippen - kom morgen maar terug voor een nieuw recept. Want dit staat aan de basis van niet alleen mijn blog- maar ik zou willen zeggen van mijn levensfilosofie.
'Jezelf zijn' betekent eerlijk zijn, en durven schrijven over de dingen die jou bezig houden, die jij belangrijk, leuk, lekker en inspirerend vindt. Dat is je drijfveer, niet hoeveel lezers er op je recepten af komen. Dat betekent dat je moet accepteren dat je geen allemansvriend kunt zijn, dat niet de hele wereld het leuk zal vinden wat je doet. Het betekent (voor mij) dat de complimenten van mensen die het snappen, me zoveel meer waard zijn dan 100 pageviews van mensen op zoek naar het zoveelste recept voor tomatensaus.
De laatste maand heb ik bijna alleen maar recepten geplaatst met 'raar graan': spelt, gort, havermout, volkorenmeel. Dat is hoe ik nu aan het koken en eten ben. Niet naar ieders smaak. Maar er zijn al genoeg publieksvriendelijke blogs met mainstream recepten: wie mij leest, leert mij kennen. Of je dat wil, is je eigen keuze. Mijn favoriete blogs doen dit ook - geven me een kijkje in de persoonlijkheid van de schrijver. Het kan een dun lijntje zijn tussen gênant exhibitionisme en jezelf laten leren kennen - dat te onderzoeken is voor mij een uitdaging.
2) Wees kritisch. Bekijk je foto's en je teksten en recepten altijd met een heel kritische blik (een regel waar ik me zelf lang niet altijd aan hou - ik kom regelmatig in oude posts tenenkrommende typefouten tegen). Zorg dat je teksten een goede lay-out hebben die makkelijk te lezen zijn, met paragrafen, leestekens, enzovoorts. Heb respect voor je lezers en geef ze mooie, scherpe foto's en recepten die kloppen en getest zijn. Lijkt zo vanzelfsprekend, maar je hoeft maar een klein rondje culiblogs te doen om door te hebben dat lang niet alle recepten die her en der geplaatst worden, ook daadwerkelijk door de blogger zijn klaargemaakt.
3) Daaruit volgt regel 3: Steel niet, nooit. Er is weinig nieuws onder de zon in receptenland. Tenzij je een kok bent van niveau Jonnie Boer (en dan heb je waarschijnlijk helemaal geen tijd om te bloggen) verzin je maar zelden iets echt baanbrekend nieuws. En dat is helemaal niet erg: het leuke aan koken is nu juist dat je overal inspiratie kunt vinden, en dat recepten een soort domino-effect hebben. Zeg het dus gewoon, hoe je aan een idee kwam, of waar je een recept hebt gevonden waar je vervolgens je eigen draai aan hebt gegeven. En gebruik nooit, nooit foto's van anderen zonder bronvermelding.
4) Vind je eigen stijl. Volgt uit tip 1), maar betekent ook: vind je onderwerp, je invalshoek, je 'niche'. En accepteer dat als je een blog met veganistische recepten maakt, je minder lezers zult hebben dan wanneer je blogt over worst. Er zijn nu eenmaal meer mensen die van worst houden, dan veganisten.
5) Maak contact. Lees blogs die je waardeert en laat commentaar achter. Grote kans dat die bloggers dan ook bij jou komen kijken (maar stuur niet out of the blue verzoekjes om link-uitwisseling). Deel je blogposts op Facebook en twitter. Zelf is het me nooit gelukt om twitter leuk te gaan vinden, maar het is een geweldig medium om deel uit te maken van een grotere culinaire community. Dat ik niet op twitter ben kost me lezers, maar is het gevolg van (alweer) regel 1): twitter past niet bij mij, ik word er ongelukkig en onrustig van.
6) Heb plezier. Het is zinloos om er blogposts uit te persen als je helemaal geen zin hebt om te schrijven. Wacht gewoon tot je weer zin hebt. Maar, 6a): maak geen excuses (alweer iets waar ik me zelf vaak schuldig aan heb gemaakt). Zeggen dat je een maandje pauze neemt is nog tot daar aan toe, maar zeg geen sorry voor radiostilte. Ga gewoon weer schrijven als het zo voelt, je lezers vinden je vanzelf weer.
Happy Blogging!
Monday, February 18, 2013
Groen en wit en blauw
Een heerlijke taart met zoete gestoofde groene kool, licht bittere witlof en pittige blauwe kaas. In een volkorenkorst, maar als je daar geen zin in hebt, gebruik dan gewoon alleen witte tarwebloem.
Groene kool en witlof taart met blauwe kaas
50 gram gewone bloem
50 gram volkorenmeel
50 gram speltmeel
1 theelepel zout
50 gram koude boter
2 eetlepels olijfolie
1 ei
beetje ijswater, indien nodig
1 eetlepel paneermeel
1 kleine ui, gesnipperd
200 gram groene kool, gesneden
1 struikje witlof, gesneden
5 blaadjes verse salie, fijn gesneden
2 eetlepels creme fraiche
2 eieren
1 eetlepel grove mosterd
scheutje melk
80 gram blauwe kaas, verkruimeld
peper, zout, olijfolie
Beboter een kleine (18 cm doorsnee) springvorm.
Maak het deeg: meng de verschillende meelsoorten en wrijf de boter erdoor tot je een zanderige massa hebt. Meng olie en het ei erdoor en zoveel ijswater (ik had maar een heel klein beetje nodig) om een samenhangend deeg te krijgen. Verdeel het in 2 stukken, 2/3 en 1/3, en druk elk stuk een beetje plat. Laat het deeg een uurtje rusten in de koelkast.
Maak intussen de vulling: bak de ui in een beetje olijfolie, als de ui zacht is doe je de kool erbij en laat deze op hoog vuur slinken. Doe de witlof erbij en bak deze nog even mee. Voeg een klein scheutje water (of witte wijn als je dat toevallig bij de hand hebt)toe en laat een minuut of 10 op laag vuur stoven. Als er dan nog veel vocht in de pan is, het vuur even hoog zetten tot dit is verdampt. Breng op smaak met zout en peper, roer de salie erdoor en laat afkoelen.
Verwarm de oven voor op 180 C.
Klop de eieren los. Hou een klein beetje ei achter (om straks de taart mee te bestrijken) en meng de rest met de crème fraiche, mosterd, en een klein beetje melk. Roer de kaas erdoor en breng op smaak met peper (zout is niet meer nodig omdat de blauwe kaas vrij zout is). Schep dit mengsel door het koolmengsel.
Haal het deeg uit de koelkast. Rol de grootste portie uit op een bebloemd werkblad en bekleed de springvorm ermee. Strooi het paneermeel op de bodem. Schep de vulling erin, rol de rest van deeg uit en maak hiervan het deksel. Zorg dat de randen goed sluiten, maak in het midden een stoomgaatje, en bestrijk de taart met het achtergehouden losgeklopte ei.
Bak de taart ca. 40 minuten. Het zal dan lijken alsof de vulling (te zien door het stoomgat) nog erg vloeibaar is, maar dat komt goed. Laat een kwartiertje afkoelen, dan kun je hem in stukken snijden.
Ook koud de volgende dag erg lekker (of warm hem dan, verpakt in folie, even op in de oven).
Saturday, February 16, 2013
Verhalenverteller
Weinig singer-songwriters kunnen zo goed een verhaal vertellen als Todd Snider, en nergens doet hij het beter dan in Just like old times.
In vier minuten krijg je, alleen door woorden en muziek, beelden voorgeschoteld die zo sterk zijn dat je de stoffige motelkamer bijna kunt ruiken, de frisdrankautomaat bijna hoort zoemen, en de klop op de deur van de politieagenten bijna kunt horen. En dan zie je haar op haar te hoge hakken naar de badkamer wiebelen om de coke te verstoppen.
Het verhaal van 2 highschool sweethearts die ooit gewone pubers waren. Nu is hij een sjoemelende coke-snuiver en zij een prostituee met een pooier die buiten in de auto op haar wacht. Een heel persoonlijke versie van de American Dream, inderdaad.
De foto van vroeger, die hij tevoorschijn haalt, redt ze uit een benarde situatie waarin ze misschien gearresteerd hadden kunnen worden - maar een echte redding is het niet, want de foto (je ziet hem: jonge frisse mensen die vol hoop en vertrouwen de camera inkijken, zonder er een idee van te hebben dat hun verlangen om niet mainstream te zijn ze ooit samen zou brengen in een ranzig motel met de politie aan de deur) herinnert ze ook aan wat ze niet geworden zijn.
De studioversie staat op Sniders album The devil you know (voor Spotifyers makkelijk te vinden). Op You Tube zijn er veel live versies te vinden, waarvan dit mijn favoriet is, ondanks het feit dat Snider hier niet zo goed bij stem is en hij, zo lijkt het, zelf ook niet helemaal nuchter op het podium staat - past goed bij de sfeer van het nummer.
Prachtig, droevig, grappig.
There's a Coke machine glowin' through the parking lot
Call it a room with a view
This was the best night of pool that I ever shot
I made a lot of money too
I was looking for some company
In the weekly Scene
Seen an ad it just had to be you
I hadn't seen you since New Orleans
And I never did figure out where you ran off to
I know I looked bad the last time you saw me
But lately I been doin' all right
I won a tournament last week in Oklahoma City
Hustled half of this town tonight
I got some cocaine if you want some
It's the best that I could find
Hey we could just sit here and talk all night
If that big ol' guy out in the car don't mind
Like old times
Screw off the top on a bottle of wine
Living out our own kind of American dream
Old times
Your goal was always the same as mine
You didn't want to throw a fishing line in that old main stream
You know I ain't expecting anybody but you
I don't know who this could be at the door
But I'm pretty sure that you got a clue
And I bet that you've been to this hotel before
Put the "you-know-what" - In the bathroom but
Don't flush it down just yet
Put your pager in my suitcase
I'll get the window
You light a cigarette
It'll be like...
Old times
Just like the old times
Living out our own kind of American dream
Old times
Your goal was always the same as mine
You didn't want to throw a fishing line in that old main stream
No sir officer you don't understand
We're just two old friends drinkin' wine
I'm sure she is but that's not all she is
She's also an old friend of mine
I got her high school picture right here in my wallet - 1982
No sir officer no offense taken
You have a good night, too
Good thing we didn't throw this away, baby
Turn up that radio
I'm pretty sure that cop knew what we were up to
I guess he just decided to let us go
Don't make such a thing about that picture
That was just something I kept
Don't get all sentimental on me now, girl
You haven't even told me what your new name is yet
Old times
Just like the old times
Living out our own kind of American dream
Old times
Your goal was always the same as mine
You didn't want to throw a fishing line in that old main stream - and you didn't.
Wednesday, February 13, 2013
Een etmaal in Parijs
Een paar weken geleden was ik 24 uur in Parijs. Nou ja, het had 24 uur moeten zijn, het was uiteindelijk 22 uur omdat mijn Thalys 2 uur lang stil stond in het besneeuwde Noord-Franse niemandsland, achter een kapotte Eurostar (waar waarschijnlijk iets aan vastgevroren was, ofzo).
Het enige probleem wat dit opleverde was dat ik geen tijd had voor een middagdutje - verder gingen alle plannen gewoon door volgens schema, zodat het me gelukt is om in dat etmaal 2 restaurants, 1 wijnbar (2 x), 2 cafe's, 1 meesterbanketbakker en 1 magnifieke tentoonstelling aan te doen.
Het was vermoeiend maar geweldig.
Rechts restaurant Le Comptoir, links het piepkleine wijnbarretje L'Avant Comptoir.
Wijn en hapjes bij L'Avant Comptoir...
... waar het echt heel heel klein is.
Blanquette de Veau bij Semilla. Het ziet er niet erg spannend uit maar was ongelooflijk lekker (en dapper, ik zie geen Nederlands restaurant iets serveren wat zo eenvoudig en ouderwets en boers is, zonder in de verleiding te komen het op te leuken). Boterzacht kalfsvlees, zacht-zoete raapjes, en dat alles bedekt met een fluwelige witte saus die me erg deed denken aan de melksaus van mijn moeder.
Ja, kijk, ik was echt in Parijs. En het was heel erg vies weer.
Maar dat maakte niks uit, want ik mocht naar prachtige kunst kijken,
... en daarna bij Le Comptoir een fantastische omelet eten en mijn krappe etmaal afsluiten met een lavendel Crème brulee.
N'est pas mal!
Het enige probleem wat dit opleverde was dat ik geen tijd had voor een middagdutje - verder gingen alle plannen gewoon door volgens schema, zodat het me gelukt is om in dat etmaal 2 restaurants, 1 wijnbar (2 x), 2 cafe's, 1 meesterbanketbakker en 1 magnifieke tentoonstelling aan te doen.
Het was vermoeiend maar geweldig.
Rechts restaurant Le Comptoir, links het piepkleine wijnbarretje L'Avant Comptoir.
Wijn en hapjes bij L'Avant Comptoir...
... waar het echt heel heel klein is.
Blanquette de Veau bij Semilla. Het ziet er niet erg spannend uit maar was ongelooflijk lekker (en dapper, ik zie geen Nederlands restaurant iets serveren wat zo eenvoudig en ouderwets en boers is, zonder in de verleiding te komen het op te leuken). Boterzacht kalfsvlees, zacht-zoete raapjes, en dat alles bedekt met een fluwelige witte saus die me erg deed denken aan de melksaus van mijn moeder.
Ja, kijk, ik was echt in Parijs. En het was heel erg vies weer.
Maar dat maakte niks uit, want ik mocht naar prachtige kunst kijken,
... en daarna bij Le Comptoir een fantastische omelet eten en mijn krappe etmaal afsluiten met een lavendel Crème brulee.
N'est pas mal!
Tuesday, February 12, 2013
Dadel overschot
Na ovenschotels met geroosterde spruiten, geitenkaas en dadels, salades met venkel, yoghurtdressing en dadels, en deze koekjes was het zakje dadels in de voorraadkast nog steeds niet leeg. Een mooi excuus om iets te doen met de twee appels die langzaam lagen te verpieteren in de fruitschaal (ja sorry, ik hou alleen van sjiek fruit - aardbeien kersen bramen frambozen - van appels word ik gewoon niet zo heel erg blij).
De inspiratie voor de cake kwam van hier, maar onderweg gebeurde er natuurlijk van alles. Mijn cake is heel subtiel gekruid, wil je het wat pittiger, verdubbel dan de hoeveelheid specerijen. Voor een eenvoudiger gekruide cake kun je ook alleen 2 theelepels kaneel toevoegen.
De dadels zijn nog steeds niet op. Iemand nog een idee?
Appel-dadel cake met honing en kaneel
2 appels, maakt niet uit wat voor, geschild en in blokjes
10 gedroogde dadels, in kleine stukjes
125 gram bloem
100 gram volkorenmeel
1 theelepel bakpoeder
1 theelepel sodium bicarbonaat
1 theelepel kaneel
1 theelepel gemberpoeder
een snuf gemalen korianderzaad
een snuf gemalen kruidnagel
1 theelepel zout
100 gram zachte boter
125 gram suiker
60 gram honing
2 eieren
Maak de appelmoes: doe de stukjes appel samen met een heel klein scheutje water in een pannetje. Breng aan de kook en laat zachtjes koken tot de appel zacht is. Als de appel niet tot moes is gekookt prak je hem fijn met een vork. Doe de dadel erbij en laat die nog een minuutje meepruttelen. Laat afkoelen.
[Tip: als je net als ik meestal alleen koude boter hebt als je zachte boter nodig hebt: doe de koude boter in blokjes in een beslagkom en zet die op de pan met appelmoes. In no-time zachte boter]
Verwarm de oven voor op 180 C. Vet een cakevorm in met boter (of bekleed met bakpapier)
Meng in een kom de 2 soorten bloem, de rijsmiddelen, specerijen en zout.
Roer in een andere kom de zachte boter romig met de suiker. Doe de honing erbij en roer tot het gemengd is. Klop de eieren erdoor en de afgekoelde appelmoes. Meng tenslotte het bloemmengsel erdoor.
Sunday, February 10, 2013
Uit de schatkamer
Als ik het even niet meer weet, dan rooster ik een bloemkool.
Zie hier voor de basismethode. En ik zeg het zo vaak, maar ik zeg het maar weer, omdat het volgens mij misschien wel de enige kookles is die er echt iets toe doet: varieer de smaakjes naar behoefte.
Als je bloemkool een keer gewoon, naakt, in al zijn eenvoudige bloemkoolheid, geroosterd hebt - dan kun je daarna gaan experimenteren met de specerijen en kruiden. Kerrie. Tijm, rozemarijn en/of salie. Chilipoeder (met, als je durft, een heel klein snufje kaneel erbij). Komijn- en korianderzaad. Venkelzaad.
Deze keer werd het kurkuma en pikante paprikapoeder. En toen de gekruide bloemkool uit de oven kwam, kneep ik er wat citroensap overheen en bestrooide de bloemkool met wat gezouten (goed afgespoelde) kappertjes.
En de volgende dag was hij koud ook nog erg lekker, gemengd met reepjes paprika die ik samen met een paar in plakjes gesneden tenen knoflook heel zachtjes gebakken had.
Zie hier voor de basismethode. En ik zeg het zo vaak, maar ik zeg het maar weer, omdat het volgens mij misschien wel de enige kookles is die er echt iets toe doet: varieer de smaakjes naar behoefte.
Als je bloemkool een keer gewoon, naakt, in al zijn eenvoudige bloemkoolheid, geroosterd hebt - dan kun je daarna gaan experimenteren met de specerijen en kruiden. Kerrie. Tijm, rozemarijn en/of salie. Chilipoeder (met, als je durft, een heel klein snufje kaneel erbij). Komijn- en korianderzaad. Venkelzaad.
Deze keer werd het kurkuma en pikante paprikapoeder. En toen de gekruide bloemkool uit de oven kwam, kneep ik er wat citroensap overheen en bestrooide de bloemkool met wat gezouten (goed afgespoelde) kappertjes.
En de volgende dag was hij koud ook nog erg lekker, gemengd met reepjes paprika die ik samen met een paar in plakjes gesneden tenen knoflook heel zachtjes gebakken had.
Saturday, February 9, 2013
Koekjes voor als het sneeuwt
Of voor wanneer dan ook, natuurlijk. Maar een zaterdagmiddag waarop je blij bent thuis te zijn na een barre fietstocht door een gure sneeuwstorm, is bij uitstek een koekjesbakmoment.
Deze. De mijne zien er wel wat anders uit, voornamelijk doordat ik donkerbruine basterdsuiker gebruikte. Andere aanpassingen: fijngesneden dadels in plaats van rozijnen, volkoren speltmeel in plaats van gewone bloem, wat minder suiker, wat minder kaneel, en wat meer havermout.
Ik had vantevoren bedacht dat ik er wat sinaasappelrasp doorheen zou doen (is zo'n goede combinatie met dadels!) maar dat vergat ik dus uiteindelijk. Als tip voor de lezers, dan maar.
Subscribe to:
Posts (Atom)