Dikzak was zoek. Ineens. Hij is nooit kwijt, want hij is de liefste maar niet echt de dapperste kater. Hij gaat wel op onderzoek uit, struint een beetje over het balkon of de hal, maar komt altijd als een bliksemschicht weer terug zo gauw er iets gebeurt wat hij niet helemaal snapt.
Hij was 2 uur zoek. Ik moest pannenkoeken bakken en eieren vullen en quiches in elkaar draaien en de tafel dekken en de wijn koud zetten, want ik krijg vanavond mijn liefste vriendinnen te eten, maar ik had ineens nergens meer zin in en kon alleen maar denken hoe kaal mijn leven zou zijn zonder Dikzak.
Ja ik weet het, een kat die 2 uur kwijt is, is niks. Mensen hebben katten die dagen op pad zijn en dan vrolijk weer binnen wandelen alsof er niets gebeurd is. Maar het is met angst en zorgen ook zo, dat je kijkt naar hoe de werkelijkheid afwijkt van de werkelijkheid die je tot dan toe kende.
Dit was heel erg ongewoon.
Ik bakte de pannenkoeken met een zwaar hart.
Toen ineens riep Dennis van boven: "Ik heb hem!"
Dikzak had zich verschanst in mijn klerenkast, en had daar kennelijk zo diep liggen slapen dat hij ons niet had horen roepen en zelfs het rammelen met het snoepjesbakje (normaal HET signaal om in galop aan te komen rennen) hem ontgaan was.
Met knippende ogen keek hij ons aan, versuft en halfslapend, met een blik van 'wat doen jullie ingewikkeld'.
"Wil je dat nooit meer doen,", zei ik.
Voel je de reikwijdte van liefde pas als je heel even echt denkt dat je iets kwijt bent?
No comments:
Post a Comment