Soms bedenk ik dat pas te laat, en dan is het een chagrijn wat niet makkelijk meer is recht te trekken. Maar meestal zorg ik wel dat dat niet gebeurt, en ik heb het geluk ergens te werken waar je met 5 stappen midden in de natuur zit (maar toch midden in de stad, vlakbij een geweldige slijter, het leukste vintage winkeltje, een fijne supermarkt, een best aardig café met een mooi terras, en een hele leuke bierbrouwerij).
Een ideale middagpauze: langs de paardenwei, waar de grote zwarte paarden met voorzichtige zachte dikke lippen wat gras uit mijn hand eten. Langs het jaagpad, waar het fluitekruid bloeit, en de lisdodde, hondsdraf, boterbloemen en paardenbloemen, waar de laatste rafelige tulpen naar de grond buigen.
Een grote wijngaardslak is bezig het pad over te steken. Zijn lijf lichtbruin, zijn huis pastelroze met parelmoeren strepen. Hij gaat langzaam. Ik blijf even staan en kijk. Vindt hij dat ik heel snel ga? Of ga ik zo snel dat mijn bewegingen voor hem onzichtbaar zijn?
Er komt een vrouw op een fiets aan, haar kindje voorop. "Pas op, slak!" roep ik. "Wat?" zegt ze, terwijl haar fietsband rakelings langs het slakkenhuis scheert. "Je reed bijna over een slak heen," zeg ik. "Oh, bah," zegt ze en fietst verder.
In het water van de Schinkel zit een dikke meerkoet op een nest van plastic zakjes en rommel. Een grote kraai houdt haar in de gaten. Een eendenfamilie zwemt langs: 4 jonge eendjes, donker met lichte vlekjes, en 1 eendje dat egaal geel gekleurd is. Boterbloemgeel, eidooiergeel. De kleur van een plastic badeendje.
De kraai wordt door een luid kwakende mannetjeseend weggejaagd. De jonge eendjes piepen. Ze zwemmen verder het water op, en ik denk dat ik maar eens terug moet naar mijn computer.
Ik kom weer langs de slak. Hij is een aardig eindje opgeschoten in de tijd dat ik met mijn gezicht naar het water stond. Hij is nog lang niet waar hij moet zijn. Maar moet hij eigenlijk wel ergens heen?
No comments:
Post a Comment