Hallo, en Pesto!

Hallo.


Dat is misschien een wat al te simpele binnenkomer, na ruim anderhalf jaar afwezigheid. Zal ik uitleggen waarom de posts ophielden, na mijn mini wandelvakantie in Drenthe? Ik weet het zelf niet meer. "Er is veel gebeurd" zou een mooi en passend cliche zijn, ware het niet dat er eigenlijk (voor een observerende buitenstaander die naar mijn leven kijkt) helemaal niet zoveel gebeurd is. Dezelfde baan, dezelfde mannen, dezelfde kat, (grotendeels) dezelfde vrienden, hetzelfde huis.

Onlangs was ik jarig en dat is (behalve een kans om al mjn vrienden bij elkaar in 1 ruimte te hebben en voor ze te koken, zo ongeveer mijn ultieme geluksgevoel) altijd een moment waarop ik stilsta bij waar ik ben. Nu had ik daar dit jaar meer tijd voor dan me misschien lief was, aangezien ik de twee weken voorafgaand aan mijn verjaardag 200 kilometer langs rotsige Spaanse kusten aan het lopen was - in m'n eentje. Ik zal jullie de meeste van mijn overpeinzingen besparen, maar één van de belangrijkste conclusies was: ik ben mijn stem kwijt.

Mijn dagelijks werk bestaat, grotendeels, uit het verwoorden van wat andere mensen willen zeggen. Het is iets waar ik goed in ben en wat ik leuk vind om te doen. Maar wat ik mis, en steeds meer ben gaan missen de afgelopen jaren, is het verwoorden van de dingen die ik zelf wil zeggen. Rabarberdromen, (en voorheen deze plek) was waar ik dat deed: schrijven waar ik zin in had, niet voor geld, niet voor waardering of lof, al was het leuk als die mijn kant op kwamen.

Ik was moe van de culinaire wereld. Ik mis de culinaire wereld. Ik weet niet of er, anno 2017, nog plaats is voor een eetblog. Ik weet niet eens of dit weer een eetblog wordt! Of toch een reisblog, mijmerblog? Zit hier iemand op te wachten? Ik ben bijna twee uur bezig geweest om weer te kunnen inloggen op Blogger, ik overweeg mijn domeinnaam naar Blogger te migreren, zal ik toch maar weer op Facebook gaan, oh en Twitter!, hoe zullen mijn oude lezers (die me missen, zo hoor ik met regelmaat) me weer kunnen vinden? Nee, we nemen 1 stap tegelijk, en de eerste stap is een recept en een gedachte over eet-inspiratie en kijk, dit ben ik, in het zadel springend!

**********************************************************************


'In de beperking toont zich de ware meester, 
en alleen de wet kan ons vrijheid geven' - Goethe

In maart was ik een maand lang veganist. Over het hoe en waarom zal ik nog wel eens een blogpost schrijven, maar nu wil ik het hebben over het effect: ik vond mijn kookplezier terug. En hoewel ik niet had gedacht dat ik kaas zo ontzettend zou missen (meer dan vlees, boter, slagroom of eieren) was het een maand waarin ik, bijna dagelijks, fantastisch gekookt en gegeten heb. Aan mijn eigen eettafel, dat wel - want als veganist lekker uit eten gaan is zo goed als onmogelijk. Er waren een paar missers (lookin' at you vegan bacon & vegan cheese!), er waren een paar saaie maaltijden, maar wat het omgaan met de restricties van een plantaardig dieet me vooral opleverde was iets wat ik een beetje was kwijtgeraakt: enthousiast worden over nieuwe ingredienten, en het creatief combineren van smaken en texturen. Als je niet kunt vertrouwen op een berg geraspte kaas, klonten boter of knapperige umami spekblokjes om je eten sjeu en pit te geven, hoe creeer je dan gerechten die lekker, voedzaam, vullend en bevredigend zijn?

Ik kookte veel Indiaas en Thais (pas op, geen vissaus...), veel bruine rijst, bonen, linzen en tempeh, bergen groene bladgroente, bakken vol hummus ( met deze van 101 cookbooks als favoriet), en gebruikte nog nooit zoveel gerookte paprika, komijn, chilivlokken, kurkuma en koriander. Maar op een dag, toen de plantaardige maand bijna voorbij was, had ik zin in iets gewoons , iets westers, iets wat niet pittig of exotisch of supergezond was. En toen maakte ik deze geweldige plantaardige pesto.

Kaas is onvervangbaar, ik herhaal, kaas is onvervangbaar. Maar in deze pesto mis je de kaas niet, echt niet, ik beloof het. Het veganistische wonder-ingredient edelgist geeft samen met zoute, funky misopasta een perfect kazige smaak aan deze pesto. En zo simpel is dit recept dan ook: neem je favoriete pesto-recept en doe er in plaats van kaas, edelgist en miso bij.

Plantaardige pesto
de blaadjes van 1 uitbundige basilicumplant
1 teen knoflook, gehakt (ik ben geen grote rauwe knoflook-fan, ben jij dat wel neem dan 2 tenen)
50 gram pijnboompitten
snuf zeezout
olijfolie
citroensap
zwarte peper
2 eetlepels edelgist
1 theelepel misopasta, donker of licht maakt niet uit

Doe de basilicum, knoflook en pijnboompitten in een blender of keukenmachine. Giet er een beetje olie bij en blend tot een gladde saus. Voeg meer olie toe om een dunnere saus te krijgen (voor pasta bijvoorbeeld, als je de pesto als smeersel wil gebruiken kan hij wat dikker blijven).

Schep de pesto in een kom en doe er een klein beetje citroensap bij, zout, peper, de edelgist en miso. Meng goed. Nu proeven: smaakt het zoals je wil? Je kan meer olie en/of smaakmakers toevoegen tot de pesto naar je smaak is.

Gebruik je hem als pastasaus, dan kun je hem voor je hem met de pasta vermengt wat verdunnen met pasta kookwater.

Op de foto: met casarecci, 1van mijn favoriete pastavormen, en langzaam geroosterde kerstomaatjes.