Waar wil je naar toe dan?

"Kijk," zegt de vriendelijke verhuurder van mijn vakantiehuisje, als hij me langs zijn eigen grote witte villa naar het hutje in de achtertuin brengt waar ik de komende dagen zal logeren. "Daar aan de andere kant van de weg is het kleine bosje. En als je dan nog wat verder loopt kom je in het grote bos. Ja, je kan eindeloos wandelen hier."

Ik kan niet wachten. Weken heb ik naar dit weekend uitgekeken: na een tijd van werkstress en veel drukte in mijn hart, wordt dit mijn cadeau aan mezelf. Een paar dagen alleen, met een goedgevulde koelkast, muziek, een virtuele stapel boeken op mijn e-reader, films op de laptop. En het bos om te bewandelen.

Waterfles en boterhammen met kaas in de rugzak en daar ga ik. De weg oversteken, langs het kleine bosje. En dan snap ik de kaart niet meer. Rechtsaf onder de snelweg door? In de verte zie ik flatgebouwen. Een spoorlijn met nergens een oversteekpunt.
Ik hou een paar fietsers aan. Ze zien er erg local uit, maar turen naar mijn kaart alsof ze geen idee hebben waar we zijn. "Ja, je kan hier wel onderdoor hoor. Gaan wij ook zo doen,", zegt de man. Maar als ik vraag of ik dan in het grote bos kom, zie ik hem twijfelen. "Waar wil je naar toe dan?" vraagt zijn vrouw. "Ik wil nergens naar toe,", zeg ik. "Ik wil gewoon wandelen." Ze fietsen verder en ik draai toch maar om, bang om straks tussen de hoogbouw terecht te komen, en loop terug. Rechts de snelweg, links iets wat eruit ziet als een bos, maar waar ik niet in kan, omdat er een hek voor staat. Mijn 'ik ben alleen op vakantie euforie' begint een beetje weg te zakken. Dit was niet wat ik me had voorgesteld. Ik zou tussen de hoge bomen dwalen en verdwalen, in de stilte, met zelfs een vleugje onrust of ik de weg naar huis nog wel zou vinden. Kilometers maken, mezelf uitputten, het hoofd met elke voetstap een beetje leger vegen.

Een jogger passeert me en ik vraag: "Hoe kom ik in dat bos?" "O, dan moet je nog wel een heel stuk verder lopen. Daar bij het viaduct kan je erin." Het viaduct is een vage grijze streep in de verte. "Waar moet je naartoe dan, uiteindelijk?"
"Ik wil helemaal nergens heen! Ik wil gewoon naar het bos, en wandelen zonder uitzicht op voorbijrazende auto's! Daarvoor ben ik toch niet uit Amsterdam naar de provincie gekomen!"
Dat zeg ik niet. Ik geef het op. Ik wandel terug naar het kleine bosje. Het bosje dat niet groot en niet wild genoeg was. Het bosje waar ik onmogelijk in zal kunnen verdwalen.

Daar wandel ik een uur kriskras over alle paadjes. Ik eet op een bankje in de winterzon mijn boterhammen op. Ik weet dat ik precies een half uur van mijn vakantiehuis verwijderd ben en dat is eigenlijk best een fijn gevoel. Een mevrouw met een hond loopt langs en zegt: "Nou, dat is genieten he?"

Het is verbazend wat je ziet, als je stil zit. Wat er gebeurt in dit kleine stukje bos. Het roodborstje, de kleine kleurige vogeltjes waar ik de naam niet van ken. Het tegenlicht in de lichtbruine blaadjes die nog aan de kale takken kleven. Het riet dat weerspiegelt in het water, de bomen die naar de hemel reiken met lange armen in een zwart en kronkelig kantpatroon. Het mos op de boomstronken, gifgroen en fluweelzacht. De eekhoorn die langs schiet, het geluid van de bonte specht die met zijn snavel tegen een boom tikt.

Morgen ga ik terug naar dit bosje. Dan zal de zon niet schijnen, dan zal alles grijs zijn en een beetje mistig misschien, met miezerregen. Alles zal er anders uit zien. Alles wacht erop om door mij bekeken te worden.

Gratis liefde

Dikzak ontmoet zijn eigen 3D-model

Dikzak woont nu meer dan een jaar bij ons. We moesten aan elkaar wennen, maar dat proces duurde niet lang. Ik ben precies 1 middag nerveus geweest, dat ik geen goede kattenmoeder zou zijn - dat ik hem zou vergeten eten te geven, dat hij uit het raam zou vallen, van die dingen. Maar nu, nu is hij er gewoon. Weliswaar te gast, een logé, die op een dag weer zal vertrekken, maar vooralsnog een vrolijkmakend deel van mijn dagelijksheid.

Hij heet Dikzak, de naam die zijn echte moeder hem gegeven heeft. Soms sta ik op het balkon en roep hem als hij bij de buren van de bamboe zit te knagen. 'Diiiikzak! Kom je?' En daar schaam ik me allang niet meer voor.

Ik noem hem soms ook anders. Vaak, eigenlijk.

Dikkie
Dikkie Dik
Diksie
Dixie (klinkt hetzelfde, is dat niet)
Dikzak de Pikzak
Dikkie Pikkie
DiksiePiksie
DixiePixie (zie boven);
en dan nog de niet-Dikzakgerelateerde koosnaampjes, die overgebleven zijn van alle andere huisdieren die ik ooit had (en ach wat was Dozo toch lief..):

schatje
schatjepatatje
liefjepiefje
monster
monstertje
muisjepluisje (dat is een verspreking, want duidelijk wel voor knaagdieren, maar niet voor katten geschikt).

Soms zeg ik zomaar tegen DZ: 'ik hou van jou!' Hij zegt niks terug, natuurlijk. Een huisdier je liefde verklaren is heel ego-loos: hij hoort het niet, begrijpt het niet, het is een cadeau wat je de ruimte in slingert zonder enige verwachting van een tegenprestatie.

Een tijd geleden stuurde ik een mens een liefdesverklaring. En daar verwachtte ik natuurlijk wel een antwoord op. Dat antwoord kwam niet. Ik heb nooit durven vragen: heb je die brief eigenlijk ontvangen? Waarom heb je niks terug gezegd? Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk een antwoord nodig had. Ik zou wel graag iemand willen zijn die liefde cadeau doet zonder tegenprestaties te verlangen. Maar dat blijkt minder eenvoudig, als je met mensen en woorden en gevoelens te maken hebt, in plaats van met spinnende katten en springerige ratjes.

Gelukkig is de ene mens de andere niet, en wordt de toekomst niet voorspeld door de in het verleden behaalde resultaten.

Dikzak geef ik voorlopig liefde, knuffels, eten, water en een schone kattenbak. Hij geeft mij knuffels, kopjes, gesnor, gepiep (miauwen kan hij niet), en een zachte buik om te aaien als hij over de grond rolt van de honger. Het is een goeie deal.

Daarom

Wat at ik zoal deze week? Eens even kijken.

Rucola salade met wilde zalm en avocado.
Geroosterde spruitjes en worteltjes met komijn en koriander.
Gebakken kip met paprikasaus.
Gehaktsaus met venkel en gecarameliseerde ui.
Wilderijst pilaf met gebakken boerenkool, gerookte amandelen en een gepocheerd ei.
Quinoa pilaf met pompoenpitten, worteltjes en basilicum.
Quinoa salade met worteltjes, wilde zalm en kappertjes.
Pompoencurry-soep met kokos.
Omelet met kerstomaten en basilicum, met tzaziki.

Ik zou ook kunnen opschrijven wat ik deze week allemaal niet heb gegeten en gedronken - en waar ik best trek in had gehad. Maar het is leuker om naar dit lijstje te kijken, en me te herinneren hoe lekker het allemaal was.

Een tijdje geleden las ik over de 'abundance vs scarcity' theorie. Veel gebruikt in de economische wetenschap, die me niet zo boeit, maar duikt ook steeds vaker op in populair psychologische artikelen over mindfulness, in het moment zijn. Heel simpel: je kunt het leven op twee manieren bekijken - alsof overal te weinig van is, of alsof overal genoeg van is. Ja dat klinkt inderdaad erg simpel. Maar een switch van de ene kijk naar de andere kan enorme impact hebben op alles wat je doet maar vooral op alles wat je ervaart.

Als je in januari 'op dieet' gaat, omdat je je zo hebt laten gaan, de laatste maanden van het vorige jaar, en tegen jezelf (en tegen anderen) zegt dat je dit niet mag eten en dat niet mag drinken, dat je moet gaan sporten, dat je dit moet doen en dat moet laten... dan zit je al snel in een donkere cirkel van schaarsheid, waarin je jezelf dingen oplegt waar je geen zin hebt, waar een groot gebrek aan plezier en genot is, en waar vooral (als het je, uiteraard, niet lukt om je eigen goede raad op te volgen) plek is voor heel veel schuldgevoel omdat het wéér niet gelukt is.

De laatste maanden van mijn 2013 waren gevuld met heerlijk eten en drinken. Ik genoot van elke hap en elke druppel. Maar ineens voelde het toch wel als erg veel kaas, wijn, aardappels in alle verschijningsvormen, boter, brood en bier, wat er zoal naar binnen ging.

Even wat anders dus. Niet omdat het moet maar omdat ik het wil en omdat ik er zin in heb. Een leuk projectje, waarbij ik vrolijk in de supermarkt het brood en de pasta voorbij loop, en duizend ideeen heb voor de boerenkool, pompoen, courgette, lenteui, quinoa, avocado, zalm, eieren en kip die in mijn karretje liggen. Ik ontdekte hoe lekker het is om te ontbijten met warme boekweitpap, maakte een nepcocktail voor mezelf met verse gember, limoen en basilicum, ging op tijd naar bed en sliep heerlijk, zat een paar uur in het cafe op 2 spa rood (een bijzondere ervaring), en gebruikte voor het eerst 1 van de heerlijke specerijenmengsels die ik meenam uit Denver. Want dat is ook zo'n raar voorbeeld van schaarsheid-denken: op vakantie allerlei lekkere dingen kopen, en ze dan thuis in het keukenkastje zetten en niet opeten of gebruiken, omdat je het 'zonde' vindt dat ze er dan daarna niet meer zijn. Liever hou je vast aan het toekomstsprookje dat je er ooit van gaat genieten (een kans die steeds kleiner wordt, want echt, ook blikjes en zakjes en flesjes zijn niet eindeloos houdbaar) dan er gewoon in het nu plezier van te hebben.

En dan kan je 'even wat anders' ook weer afwisslen met 'alweer wat anders': morgen heb ik een mini-feestje met 2 lieve vriendinnen, waar we vieren dat we een tijdje geleden samen iets groots gepresteerd hebben. We eten brood met kaas, quesadillas met nog meer kaas, aardappelgratin en kokospudding. De champagne staat koud. En daar heb ik óók heel veel zin in.

Goed begin

Spring op de fiets! Binnen een half uur kun je de stad helemaal achter je laten. Een verre horizon, cirrocumulus, groene dijkjes, futen, ganzen, zwanen, schapen, watervlaktes.



Tegenwind die minder erg is als er een hand is om je zachtjes vooruit te duwen. Een pleisterplaats op precies het goede moment, met koffie en sprits en aardige mensen.



In de hoogste versnelling om het pontje te halen. En dan bier drinken bij het Arendsnest met de man zonder gezicht: Rogge IPA van brouwerij de Molen, een droppige zwarte IPA, en de lekkerste van de dag: Hopla van brouwerij de Zevende Hemel.



Na een trein- en busreisje wachtte er voor de uitgehongerde fietsers (27 kilometer! Zomaar. Zonder goeie voornemens om in het nieuwe jaar meer te gaan bewegen, ofzo) nog een reusachtig bord spaghetti puttanesca.

Is er nog iets te wensen?

Nou, ja, natuurlijk wel. Dat ik morgen op mijn werk niemand gelukkig nieuwjaar hoef te kussen, dat ik iets leuks kan verzinnen met het restje gekookte rijst in de koelkast, dat de liefde die er is, blijft, dat ik zin krijg om mijn buro op te ruimen, dat een huishoudfee langskomt om de ramen te zemen, dat ik nog lang Dikzak mag aaien, dat ik op wonderbaarlijke wijze ineens 3 kilo lichter blijk, dat alle plannen en ideeën die ik al maanden in opschrijfboekjes neerkladder eindelijk tot dat grote nieuwe creatieve project zullen uitgroeien, dat ik enge dingen blijf durven, dat ik de dingen die niet goed voor me zijn durf los te laten.

Dat er nog veel dagen met vergezichten, bier en spaghetti in de toekomst liggen.

Zie ze vliegen

Hallo, 2014.


Het jaar begint met een algeheel en moeilijk af te schudden gevoel van lichamelijke malaise, een grote pan griesmeelpap, veel van dit, niets van dit, een zoveelste bezoek aan dit, en de laatste meter van mijn eerste breiwerk sinds decennia. Hopelijk komt die door moeders en schoonmoeders aangekondigde superstrenge winter nog - ik heb er nu de sjaal voor.

In deze ledigheid zou ik alle tijd hebben voor lijstjes - overzichten van 2013, vooruitblikken op het nieuwe jaar, goede voornemens, wat niet al. Maar eigenlijk voel ik me alsof ik al maanden bezig ben mezelf opnieuw uit te vinden. Mijn hartspier heeft heftige gymnastiek gedaan, het brein heeft overuren gemaakt, er is zoveel nagedacht en uitgezocht en gefilosofeerd en van alle kanten bekeken.

Ik heb wel een voornemen, nu ja laten we het een voorzichtig plan noemen, dat klinkt wat creatiever en wat minder streng.

Minder denken en meer kijken.

Gewoon, naar wat er is.

Soms zie je iets het beste als je er niet heel goed naar kijkt. Een te gefocuste blik vernauwt en beperkt. Je knijpt je ogen samen en het grote plaatje verdwijnt en het kleine waar je naar op zoek bent ontschiet je. Maar als je er net even naast kijkt, als je blik niet zoekt, maar ronddwaalt, dan kun je je - ineens - even later realiseren dat je iets waarnam, iets moois, iets vluchtigs misschien.

Zoals duifjes die dansen op de muur.