Hallo, 2014.
Het jaar begint met een algeheel en moeilijk af te schudden gevoel van lichamelijke malaise, een grote pan griesmeelpap, veel van dit, niets van dit, een zoveelste bezoek aan dit, en de laatste meter van mijn eerste breiwerk sinds decennia. Hopelijk komt die door moeders en schoonmoeders aangekondigde superstrenge winter nog - ik heb er nu de sjaal voor.
In deze ledigheid zou ik alle tijd hebben voor lijstjes - overzichten van 2013, vooruitblikken op het nieuwe jaar, goede voornemens, wat niet al. Maar eigenlijk voel ik me alsof ik al maanden bezig ben mezelf opnieuw uit te vinden. Mijn hartspier heeft heftige gymnastiek gedaan, het brein heeft overuren gemaakt, er is zoveel nagedacht en uitgezocht en gefilosofeerd en van alle kanten bekeken.
Ik heb wel een voornemen, nu ja laten we het een voorzichtig plan noemen, dat klinkt wat creatiever en wat minder streng.
Minder denken en meer kijken.
Gewoon, naar wat er is.
Soms zie je iets het beste als je er niet heel goed naar kijkt. Een te gefocuste blik vernauwt en beperkt. Je knijpt je ogen samen en het grote plaatje verdwijnt en het kleine waar je naar op zoek bent ontschiet je. Maar als je er net even naast kijkt, als je blik niet zoekt, maar ronddwaalt, dan kun je je - ineens - even later realiseren dat je iets waarnam, iets moois, iets vluchtigs misschien.
Zoals duifjes die dansen op de muur.
No comments:
Post a Comment