wezienwel

Als je zegt dat je geen cadeaus wil, dan krijg je ze natuurlijk toch.
Hele fijne, gelukkig. Worst en paaseieren, veel drank (waaronder natuurlijk deze), een toekomstig diner.

En filosofische t-shirts.

Het eten was enorm lekker, al zeg ik het zelf, en dat mag ik best. De witte bonenpuree waar ik een uur aan had staan knoeien met steeds nieuwe smaakmakers omdat ik hem zo 'saai' vond, was een grote hit. De gehaktballen verdwenen binnen een mum.

En tenslotte was er taart, met een bananen-43.

Cuarenta Y Tres

Tromgeroffel!

Het is zover. Voor het eerst sinds een paar jaar een ouderwets verjaardagsfeestje.

menu:

doperwtenpuree met munt en feta
witte bonenpuree met rozemarijn en amandelen
prei/gruyere frittata
komkommer-dille tzatziki
naturel ribbelchips (geen feestje zonder ribbelchips)

gehaktballen in sherryjus
geroosterde aardappel, pompoen en wortel met salie en knoflook
rodekool salade met tahin
macaroni salade met langzaam geroosterde tomaatjes en basilicum

bananen kokoscake met chocolade glazuur



Lijkt het wat?

Verslag volgt later.

The Card

A Poem for Nick & Minnie

They walk slow
but party hard

Talk, eat, drink, and talk some more
and laugh, a lot

Analyzing deconstructing
what lands on their plate
A lot of words, beautiful words
food for my thoughts

'They do this thing here,
it's supposed to be amazing!'

'Lets get some of that!'
If we can't eat it
the table will swallow it
(but only after
we've sprinkled it with salt)

Thank you for the amazement

Let's eat together
soon...

Een klooster en een Pastel

Een tramritje naar de wijk Belém en een bezoek aan het klooster Mosteiro dos Jerónimos

Maar eerst moest er een bezoekje gebracht worden aan de beroemdste banketbakker van Lissabon: Antiga Confeitaria de Belém, voor wat de lekkerste Pastel schijnt te zijn.





Hij was heerlijk, maar: het zal wel heiligschennis zijn, maar eigenlijk vond ik die van Cafe Brasileira lekkerder.


Men staat er wel voor in de rij, elke dag weer, en binnen is plaats voor honderden snoepende bezoekers.


Na zoet wil ik altijd hartig.
Wijn, worst en kaas bij de Enoteca de Belém.
En daarna maar weer een middagdutje...

Avondplezier

Na het middagdutje was het alweer tijd om mijn reisgezelschap te ontmoeten in Wijnbar Instinctus, een piepklein cafeetje met ene vriendelijke bardame.

En wijn.




de wijk Alfama in het avondlicht


En als blijkt dat er om de hoek nog een wijnbar is..




... met niet alleen fantastische wijn maar ook geweldige kaas, ham, en de fruitigste olijfolie ooit...
dan zit je daar, voor je het weet, ook weer een tijdje te praten, te eten, te drinken.


Daarna werd het Boek der Aantekeningen geraadpleegd om antwoord te krijgen op de vraag: waar gaan we eten?
Helaas werd het diner een ervaring die we alledrie maar het liefst zo snel mogelijk wilden vergeten.
Maar na een dosis pretentieuze smakeloze onzin is er in Lissabon altijd nog zoiets als het Ginjinha cafe: miniscule barretjes zonder zitplaatsen, waar de lokale kersenlikeur geschonken word in eveneens miniscule glaasjes die je dan vervolgens buiten op de stoep leegdrinkt.
Wij hadden geen zin meer in zoet maar wel in een shot sterke drank om het eten nog verder naar de vergetelheid te helpen. Aguardente, dan maar.

Proost.

Meer van alles

Ik nam de tram, stapte zomaar ergens uit, en raakte verdwaald.

Gelukkig had ik mijn kompas bij me en wist dus wel ongeveer in welke richting ik moest lopen.

En toen kwam ik onverwacht langs een restaurantje waar ik over gelezen had in mijn 'waar moet ik eten in Lissabon' research.

Tasca da Esquina.

Ze gingen om 12:30 open voor de lunch. Ik liep er om 12:29 langs.

Tsja... je kan naar een museum gaan of gaan winkelen, maar je kan ook gewoon heel uitgebreid en langzaam gaan lunchen



Geen zorgen, dat glas raakte gevuld.
Meer dan 1 keer.


IJskoude plakjes rauwe kabeljauw, onder een berg flinterdunne hete friet, onder een gebakken ei met vloeibare dooier.


Portugese chorizo met tuinbonen. Helaas in een saus met een hoop rauwe ui, dus daar kon ik niet optimaal van genieten.


Daardoor had ik wel nog plek voor een toetje.

Daarna wandelde ik roezig en rozig naar mn hotel waar het alweer tijd was voor het middagdutje.

Ik heb niets te klagen.

Lisboa by night

Vlammende chorizo en wijn uit de omgeving van Lissabon ('de meest westelijke wijngaard in Europa', meldde de ober trots) in wijnbar Artis.

Het eten (octopus met paprika, kippemaagjes, gebakken varkensvlees met pickles) was niet geweldig maar wel smakelijk, en een goede begeleiding voor een glas Portugese wijn (en nog 1, en nog 1).

Foto's volgen, flickr heeft even geen zin meer in mij lijkt het.







Daarna een wandelingetje naar een cafe met het vreemdste interieur ooit - vitrinekasten vol met tinnen soldaatjes en matrozenpetten, schilderijen aan het plafond, gigantische kroonluchters en opgezette beesten. En een cocktailmenu met behoorlijk opruiende plaatjes.

Conversatie, Lillet Blanc-gin cocktails, heuvelafwaarts (gelukkig) naar huis wandelen door nachtelijk Lissabon.
En nu zit ik in de fijne lounge-met-wifi van ons gemoedelijke pension te bedenken wat ik vandaag eens zal gaan doen...

Lissabon bij daglicht

Als je savonds in het donker in een nieuwe stad aankomt, voel je je altijd een beetje vervreemd.

Dan is het heerlijk om de volgende dag de stad in het zonlicht te zien, en met de kaart op zak gewoon maar een beetje rond te gaan dwalen.





Koffie en een Pastel de Nata, HET gebakje van Lissabon, bij cafe Brasileira. Samen twee euro en zestig cent.
En dan zit je op een stoel, waar misschien Fernando Pessoa wel ooit op gezeten heeft.




Een mooie plek om dan ook maar eens aan dat boek te beginnen.

Een ei erbij

Als bloggers op vakantie gaan...



Om 10 uur savonds waren we in ons hotel in Lissabon.
Een half uur en een kort taxiritje later schoven we aan op de rood pluchen bankjes van Cafe de Sao Bento.



Iedereen eet hier hetzelfde: een bleke entrecote (daarmee bedoel ik dat het leek alsof hij helemaal niet gebakken was, maar even een heet waterbadje had gehad of zoiets) in een poel van romige saus, met een gebakken ei erboven op. Dat klinkt misschien niet aantrekkelijk, maar geloof me, er is een reden voor dat iedereen hier hetzelfde eet en dat het restaurant tot 2 uur snachts open is.

Rond die tijd werden we er ook met zachte hand uit gezet (we namen het tenminste maar als hint dat onze bijzonder vriendelijke ober zijn mooie rode jasje had verwisseld voor een streepjesoverhemd).





O ja: van Portugese wijn word je heel gelukkig.

Het witte goud

Pizza onder de kersebloesem

Vijf drankjes voor drie mensen.
Snab Pale Ale, Brutus van brouwerij Maximus, La Trappe Blond, 5 jaar oude korenwijn en 5 jaar oude oude jenever.
Dat alles bij het Arendsnest.
Reden genoeg om feest te vieren: mijn lieve vriendin van het andere eind van de wereld is Amsterdam weer binnengewaaid. Een paar dagen Amsterdamse geneugten, dan samen naar Lissabon. Veel beter kan het niet worden.


Als altijd geweldige pizza bij La Perla....



Dubbele bloggers write up: zie hier. O, en hier.

Nieuw begin

Na zes jaar bloggen over eten wordt dit mijn nieuwe plek.

Het zal soms over eten gaan, en soms ook niet.

Het zal gaan over wat ik mooi vind, interessant, lekker, inspirerend of raar.

Een nieuwe weg.

Welkom.