Hoera, 45! - Horizon

Zomer 2012: Uitzicht vanaf het MAS in Antwerpen.

Ik reis graag alleen, maar ik reis ook graag met iemand die me lief is.

Het is mooi en bijzonder om iemand te leren kennen door thuis te komen in elkaars huis, te ontdekken waar iemand de koffie bewaart en de waxinelichtjes, en of de wc-rollen opgehangen moeten worden met het papier naar buiten of naar binnen, de kleine eigenaardigheden van deuren die open staan of juist dicht moeten, wc's die alleen doortrekken als je ze vriendelijk toespreekt, kranen waar of geen of gigantisch veel water uitkomt, wat ligt er in de koelkast, waar zijn de lucifers, mag het raam dicht?

Maar als je dat hebt gedaan, is het heerlijk om samen ergens heen te gaan waar je allebei nog nooit geweest bent, of waar je misschien allebei wel eens geweest bent maar waar je nog nooit samen geweest bent en waar je dus toch, op een bepaalde manier, voor het eerst bent.



Samen naar de wereld kijken en langzaamaan ontdekken of je daarin iets gemeen hebt, en of de verschillen die je ontdekt spannend zijn of ergernis opwekkend.

Samen naar de horizon staren, of naar de lucht, de maan, zwijgend, de wereld in je opnemen, samenzijn zonder daar woorden of conclusies of beloftes aan te verbinden.

Hoera, 45! - Over vriendschap

Ik denk veel na over het verschil tussen liefde en vriendschap (en met 'liefde' bedoel ik dan de romantische liefde, de liefde van sprookjes, de liefde waar gezocht wordt naar prinsen op paarden en de Ene, de ze leefden nog lang en gelukkig-mythe, de liefde die gaat over versmelten en passie en vlinders en verdwazing).

Via het altijd inspirerende Brain Pickings kwam ik bij dit boek, nu op de leeslijst: Love Undectable van Andrew Sullivan.

Een paar citaten:

"If love is sudden, friendship is steady. At the moment of meeting a friend for the first time, we might be aware of an immediate “click” or a sudden mutual interest. But we don’t “fall in friendship.” And where love is often at its most intense in the period before the lover is possessed, in the exquisite suspense of the chase, and the stomach-fluttering nervousness of the capture, friendship can only really be experienced when both friends are fully used to each other. For friendship is based on knowledge, and love can be based on mere hope… You can love someone more than you know him, and he can be perfectly loved without being perfectly known. But the more you know a friend, the more a friend he is."

"Love affairs need immense energy, they demand a total commitment and a capacity for pain. Friendship, in contrast, merely needs tending. Although it is alive, a living, breathing thing, and can suffer from neglect, friendship can be left for a while without terrible consequences. Because it is built on the accumulation of past experiences, and not the fickle and vulnerable promise of future ones, it has a sturdiness that love may often lack, and an undemonstrative beauty that love would walk heedlessly past."

In mijn ideale wereld zijn de mooiste liefdes ook vriendschappen - en is vriendschap liefde. Niet de sprookjes-liefde, maar de liefde waarin je elkaar wilt kennen, waarin tijd en verandering en ouder worden geen vijanden zijn.

Vriendschap, volgens Sullivan:

"...a space that allowed the other person to remain safely another person."

Hoera, 45! Feest voor Klary, deel1

Ja, dus, ik ben het project gelijk slecht begonnen door de eerste dag van een maand lang leuke dingen posten, over te slaan. Mijn excuus is dat ik jarig was en er heel veel mensen op mijn feestje waren.

Sommige van die mensen kwamen echt voor mij en brachten me mooie wensen, felicitaties, levenslessen en verjaardagszoenen.

Ik vond ergens onderweg iets om over te klagen maar daar mag ik het deze maand niet over hebben dus dat ga ik ook niet doen. Want dat ene, valt toch echt in het niet bij hoe gelukkig ik ben, dat er zoveel lieve mensen in mijn leven zijn die naar me luisteren, me steunen, me geruststellen als ik me weer eens druk maak, leuke dingen met me ondernemen, foto's van me maken als ik raar doe op de van trams verlaten Rozengracht, vieze caipirinha's met me drinken (hoewel we dat niet te vaak moeten doen) en er, gewoon, Zijn.

Zoals deze geweldige man er al meer dan 20 jaar Is.

Helemaal niet zo gewoon, maar wel erg blij-makend.

Hoera, 45! - My favorite things

Morgen word ik 45.

HOERA!

Ik ben niet altijd in jubelstemming. En de verhalen op dit blog gingen, de laatste tijd, misschien wat al te vaak over de keerzijde van jubel - over het donker, het gedoe, de twijfels, de zwartgalligheid. Allemaal dingen die geen vijanden van me zijn en die ik juist wil onderzoeken en begrijpen. Maar.. het mag ook wel eens wat kleurrijker. Vrolijker, misschien zelfs!

Morgen ben ik jarig. Als het weer meewerkt, zit ik ergens in Amsterdam het grootste deel van mijn kookboekencollectie te verkopen. Want ik ben geen culinair schrijver meer, al ben ik nog wel schrijver. Mijn leven verandert, continu, soms snel en soms langzaam. Maar ik heb zo ontzettend veel om blij over te zijn, dankbaar voor te zijn, gelukkig mee te zijn.

Daarom vanaf vandaag een maand lang elke dag een blogpost over iets leuks, lekkers, moois, grappigs, inspirerends.

Aftrap: een klein lijstje favorite things - de dingen waar ik nu blij van word.

Deadwood. Misschien, ja, misschien wel de beste tv serie die ik ooit zag. En ik zag (en zie) er heel wat. Wie Tony Soprano een interessant persoon vond, kan aan Al Swearengen zijn hart ophalen.

Ik kijk erg uit naar de nieuwe roman van Peter Heller. Zijn boek Dog Stars was geweldig.

Na de grote boekenkast opruimactie staan al mijn exemplaren van het BBC Good Food Magazine (verzameld sinds 1998) weer rechtop in de kast, zodat ik er elke ochtend een uit kan trekken om bij het ontbijt door te bladeren. Net als vroeger.

Elke dag: Dikzak.

Ik heb nog geen asperges op! En dat is jammer. Maar er naar uitkijken is fijn. Volgende week, dan gaat het zeker gebeuren.

Muziek om blij van te worden.

Laatst herbekeek ik alle foto's van onze ongelooflijke reis, een paar jaar geleden: Reis om de wereld in 49 diners. Ik was in mezelf aan het mopperen dat ik dit jaar geen geld heb voor een dergelijk avontuur. En bedacht me toen ik het hele blog had gelezen dat het wel heel bijzonder is, dat ik destijds wel het geld had om dat allemaal te doen, en hoe blij ik daarmee ben.

Binnenkort weer het rabarbermenu bij de Rollende Keukens!

Tot zover maar even. Laat ik niet al mijn positieve kruit op dag 1 verschieten.

Foto: de tuin in Salzburg waar ooit Maria en de kinders ronddartelden.

Zoals het is

[Vooraf: ik hoor de laatste tijd vaak dat het zo zwaarmoedig is allemaal, hier op rabarberdromen. Goed nieuws! Vanaf morgen, in het kader van 'hoera 45', begin ik een maand lang van dagelijkse posts over leuks, mooi, lekkers, luchtigs - met af en toe een scheutje melancholie voor de balans.]




Ik was even weg, want ik was even hier:

Onder 1 van die rode daken sliep ik tien dagen lang. Ik was er helemaal alleen, waarom ik er 'helemaal' bij zeg, is misschien omdat het 'alleen' behalve op een gebrek aan reisgezelschap, ook sloeg op een gebrek aan communicatie - digitale communicatie.

Tien dagen geen internet. Wie mij kent, zelfs maar een beetje, weet dat dat geen eenvoudige opgave voor me is. Ik had er wel zelf voor gekozen, mijn tien dagen waren een soort cold turkey afkickkliniek voor een verslaving aan digitale communicatie. De wintermaanden waren voorbij gekropen, het relationele leven werd weer ingewikkelder, er waren vragen en suggesties en twijfels en angsten, net als hoop en plezier en voorpret en vlinders, allemaal emoties die gevangen en bezworen moesten worden in de kleine letters op een computer- of telefoonscherm. Nee, nu even genoeg. We pakken de trein en reizen 8 uur, en komen aan in een sprookjesdorp waar we tien dagen lang niets anders hoeven te doen dan lezen, wandelen, wijn drinken, soep eten, duits nagesynchroniseerde oude afleveringen van ER kijken. Uitrusten. Kijken, zitten, zijn, schrijven. We, ik en mezelf.

Ik volgde de zon en verplaatste me van terras naar terras. Ik nam de bus en reed naar stadjes waarvan ik niet wist wat er te zien of te beleven viel (ik had, heel onkarakteristiek, mijn reisgids thuis laten liggen en - je raad het - kon niets opzoeken op internet), maar ach, koffie drinken en om je heen kijken kan overal, en wat maakt het eigenlijk uit of je naar het dageljks leven op een marktplein kijkt of naar een middeleeuws kasteel?


Ik schreef twee notitieboeken vol, met gedachtes over mijn leven thuis, heden en verleden en toekomst, en observaties van de Duitse wereld om me heen. De verveelde gezinnen en de mopperende bejaarde vriendinnen op de terrassen, de verliefde stelletjes in het restaurant, de fotograferende toeristen, de dansende kinderen, de aandachtige kijkers in het museum.

Ik verstuurde ansichten. Liet ze in de gele brievenbus glijden en wist dat ze er dagen over zouden doen om de ander te bereiken.

'Savonds keek ik tv en ging vroeg naar bed. Mijn telefoon lag op mijn nachtkastje en was niets meer dan een horloge, waarop ik kon zien hoe laat het was als ik 'snachts wakker werd van de vreemde geluiden van het eeuwenoude huis. Geen medium om contact te maken, om te zien dat iemand aan me denkt, dat iemand gisteren aan me dacht en vandaag ook en ja, echt, zeker weten! morgen ook nog.

Het duurde even, maar toen kwam er echte rust. De rust die niet komt als je een middagje op de bank gaat hangen of een keer een lange boswandeling maakt. De rust die pas komt als je lang van huis bent, alle dagen hetzelfde zijn, en je helemaal niets hoeft.
De rust die komt van even niets verwachten en nergens verwacht worden. Ik sprak alleen met de kassiere van de supermarkt en de serveerster op mijn favoriete terras. Ik zei tien dagen lang niks zinnigers dan "noch ein Rotwein, bitte."

Ik ontdekte dat ik best heel lang met mezelf kan uithouden, dat ik me nooit verveel, en dat ik mezelf heel prettig gezelschap vind. Maar ook merkte ik dat ik mjn vrienden en geliefden nodig heb, om mee te praten en te lachen. Want ik kan alleen uit eten, ik kan alleen naar een museum en voel dan geen enkele behoefte om dat wat ik zie met een ander te bespreken, ik kan solo wijn drinken en wandelen en winkelen... maar humor, dat krijg ik in mijn eentje niet voor elkaar.

Op de eennalaatste avond zat ik op mijn lievelingsterras. Het was een warme dag geweest en de lucht werd langzaam donkerblauw, er dreigde een onweersbui. Ik had mijn notitieboek op tafel en zat afwisselend te schrijven en te lezen. Naast me gingen twee Nederlanders zitten, geen stel, een man en een vrouw voor hun werk op reis, collega's maar ook vrienden, die in den vreemde vertrouwelijkheden gingen uitwisselen boven een paar glazen wijn. Ze praatten hard, zoals mensen praten die denken dat niemand ze kan verstaan. Om ons heen stond iedereen 1 voor 1 op, bang voor de regen die op komst was. Wij bleven zitten, zij rookte, ik keek naar de lucht die zo prachtig kleurde achter het roze gebouw aan de overkant. Hun gesprek ging over een ex-vriend van haar, ze stond op het punt te gaan vertellen dat hij een slechte minnaar was, ik voelde het aankomen.

Toen keek ik ze aan en zei: "Ik meld het maar even, ik kan jullie verstaan!" Ze viel even stil, toen barstte ze in lachen uit en zei "bedankt voor de waarschuwing," en ik lachte met haar mee, en besefte toen dat ik ruim een week niet gelachen had.