Soms is dat wat je nodig hebt: een wandeling door het sprookjesbos, met aan het eind koffie met geitenmelk, op een terrasje in de zon, een stukje biologische notentaart, de geur van stro en mest, en een lachende geit:
Soms, als ik op mijn vrije dag de kriebels krijg, en niet kan kiezen tussen opruimen / de was doen / nuttige dingen schrijven / aan mijn literaire levenswerk beginnen, dan neem ik de bus naar het Amsterdamse bos en wandel naar de geitenboerderij.
Het voelt altijd een beetje gek om daar de enige solo volwassene te zijn (de paar andere mensen die er zonder kinderen naar toe gaan, zijn verliefde stelletjes van een jaar of 20 - je ziet er niemand, echt niemand in z'n eentje.) Maar na een sessie 'kleine geitjes aaien' is het aangenaam op het zonnige terras, en kan ik om me heen kijken en maar al te blij zijn dat ik er alleen zit, in mijn eigen stilte die zelfs door kindergeschreeuw niet verstoord kan worden.
En luisteren levert soms ook nog amusement op - zoals deze uitspraak van een vermoeide en geirriteerde moeder: "Nou, als je alleen ijs wil, dan gaan we daar natuurlijk niet voor in de rij staan, want ijs, dat vind IK geen middageten".
Dat kind krijgt mooie lessen in logica.
Maar ach, om Pema Chodron te parafraseren - als er niets is om je aan te ergeren, hoe moet je je dan oefenen in geduld?
Het was een mooie maandag.
No comments:
Post a Comment