that's just under the stars
hanging over the tree
at a quarter to three
When you get there you'll know
that's as far as you'll go
when you get there you'll see
You were already free.
Patty Griffin, Coming home to me
Kwart voor 3 'snachts. Ik sta aan het aanrecht en brand mijn vingers aan 9 kilo gebraden varkensvlees. Het komt net uit de oven en ik moet het in stukjes scheuren nu het nog warm is, en liefst zo snel mogelijk, want dan kan ik (eindelijk) naar bed.
Ik maak voor 55 mensen pulled pork, en hoewel mijn bron me vertelde dat het vlees na een uurtje of 4 klaar zou zijn, duurde het een uur of 8 tot het zacht, mals en 'pullable' was. En dat was niet erg geweest, als ik het niet pas om 7 uur 'savonds in de oven had gezet..
De enige die nu plezier heeft is de kat. Hij draait luid spinnend achtjes om mijn enkels, in de hoop dat er een draadje vlees op de vloer zal belanden.
Om kwart over 3 kruip ik in bed. Mijn vingers ruiken naar varkensgebraad en barbequesaus. "You could put that sauce on shit and people will still be happy!" Aldus mijn Amerikaanse vriendin. Ik hoop dat dat niet nodig is. Dat het vlees eetbaar is, dat ik mijn 55 collega's niet ga teleurstellen, morgen.
Ik lig nog lang wakker, natuurlijk. Ik heb meer dan genoeg om over wakker te liggen. Over een uur of 4 moet ik alweer weer op, en dan begint de Grote Dag. Een lange dag in de keuken - ik, 2 gaspitten en een oven, een koelkast vol boodschappen, en aan het eind van die dag 55 mensen die een driegangen-kerstdiner voorgeschoteld moeten krijgen. Ik ben een beetje verkouden en maak me druk dat ik morgen met keelpijn en een verstopt hoofd aan het fornuis zal staan. Dat de bonenstoofpot niet in mijn grootste pan zal passen. Dat er niet genoeg plakjes gerookte eendenborst zijn. Dat ik de slagroom tot boter zal slaan. Dat het vlees morgen taai zal blijken te zijn, als ik het opwarm in die goddelijke saus. Krijg ik alles wel op tijd af? Val ik halverwege de dag in slaap?
Maar het gekke is. Er gaan wel heel veel gedachtes door mijn hoofd, en ik denk aan vanalles, maar in paniek ben ik niet.
Nu, hier, in mijn donkere kamer, middenin deze winternacht, ben ik precies waar ik wil zijn en is alles wat er is, precies goed.
Ik denk aan de liefde die er was en die bleef en die blijft. Ik denk aan de liefde die mooi was en verdween. Ik denk aan de liefde waar ik afscheid van nam maar die helemaal niet weg bleek te zijn, en aan de liefde, die spannend is nieuw. En ik denk aan alle liefde die niet in hokjes en vormpjes past, waar geen etiketten op te plakken zijn, alle mensen die mijn leven mooier en rijker en leerzamer en leuker maken.
Ik denk eraan hoe het nog maar een paar maanden geleden is dat ik het liefst helemaal mijn bed niet uit kwam, ook niet om kwart voor 3 's middags. Wie me toen had verteld dat ik in december een kerstdiner voor al mijn collega's zou koken, had ik uitgelachen. Of waarschijnlijk niet, want er viel niet veel te lachen, toen.
Er is zoveel veranderd en eigenlijk is er niets veranderd. Ik ben dingen kwijt geraakt, er is pijn die nog steeds pijn doet, onzekerheden die nooit in zekerheden zullen veranderen. Het enige wat veranderd is, is dat het vertrouwen dat ergens halverwege het jaar zoek raakte, is terug gekomen. En als dat er is, wat maakt het dan eigenlijk verder uit wat er gebeurt?
De volgende avond zit ik aan tafel met al mijn collega's. En er is Het Moment: die paar seconden dat het stil is, als iedereen begint met eten, een verwachtingsvolle spanning en dan de ontspanning als de eerste happen genomen zijn en mensen elkaar aankijken en zeggen 'mmm lekker!'
Het vlees is perfect, natuurlijk. Ik vind zelf alles wat er op mijn bord ligt ook enorm lekker, en op de after-party word ik heerlijk dronken. Ik fiets zwieberend naar huis, de echo's van alle complimentjes nog in mijn hoofd. Die zal ik me nog herinneren, morgen.
Maar vooral zal ik me het gevoel herinneren van de stille nacht, waarin even alles mis leek te gaan, maar waarin toch alles klopte.
Ik wens iedereen:
Vertrouwen.
