It would take an acrobat

Ok, de beeld- en geluidskwaliteit is niet de beste.
Maar, gewoon even naar de klank van die stem luisteren, en de tekst erbij lezen.
Toch wel 1 van de allermooiste afscheid-van-een-liefde-liedjes.

En... nog 3 nachtjes slapen en ik zie haar live, in Manchester. Patty Griffin, dus. In de categorie goed nieuws. Waar we best wat van kunnen gebruiken.

"Let Him Fly"

Ain't no talkin to this man

Ain't no pretty other side

Ain't no way to understand the stupid words of pride

It would take an acrobat, and I already tried all that so

I'm gonna let him fly

Things can move at such a pace

The second hand just waved goodbye

You know the light has left his face

But you can't recall just where or why

So there was really nothing to it

I just went and cut right through it

I said I'm gonna let him fly

There's no mercy in a live wire

No rest at all in freedom

Of the choices we are given it's no choice at all

The proof is in the fire

You touch before it moves away

But you must always know how long to stay and when to go

And there ain't no talkin to this man

He's been tryin to tell me so

It took awhile to understand the beauty of just letting go

Cause it would take an acrobat, I already tried all that

I'm gonna let him fly

I'm gonna let him fly

I'm gonna let him fly

Van plannen, dromen en realiteit

Soms droom je, heel lang, van een mooie toekomst.

Soms krijg je, heel lang, signalen uit de werkelijkheid - ervaringen - momenten van groot geluk, die je vertellen, dat je droom misschien geen droom hoeft te blijven, maar realiteit kan worden.

Maar misschien lees je de signalen verkeerd, interpreteer je je ervaringen anders. Misschien komt je droom niet uit. Misschien leef je te weinig in het heden, ben je teveel een idealist en te weinig een realist.

Gisteren kookte ik een geweldig diner voor iemand die me lief is. Koken voor mensen is een taal: ik kan in de manier waarop ik voor vrienden en geliefden eten bereid, soms meer vertellen dan in woorden (en met woorden ben ik ook best goed, al zeg ik het zelf).

Toen ik het eten stond klaar te maken, en zelfs toen we het samen aan het opeten waren, wist ik nog niet dat het waarschijnlijk de laatste maaltijd was die we zouden delen.

Dromen en plannen komen niet altijd uit.

Vandaag kookte ik voor de persoon die me het liefste is van allemaal. Dat klinkt klef, cheesy en raar. Maar ik geloof erin: wie zichzelf niet het leukste gezelschap vind, zal meer moeite hebben om leuk gezelschap voor anderen te zijn, zal meer moeite hebben om te accepteren dat je niet altijd alles krijgt wat je wil, dat wat je hoopt van je eigen toekomst, soms afhankelijk is van wat anderen van plan zijn.

Mijn eten vandaag?

Het was lekkerder nog, dan gisteren.


Gefrituurde kipstukjes, tzaziki, een gebakken ei, een salade met veldsla, verse tuinbonen, munt en pijnboompitten, en rode spitskool gebakken met wortel, sjalot, koriander en balsamicoazijn.

Van de dromen blijft wel iets over: herinneringen.
Aan andere steden, aan vuren, aan springen, aan kaasstengels-spotify-wijn-praat-avonden.

Er komt een moment, ik weet het zeker, al weet ik nog niet precies hoe ver in de toekomst dat moment zal liggen, dat die herinneringen me niet meer verdrietig maken, maar dat ik ze kan voelen en nog eens kan voelen met de dankbaarheid, dat ik iets moois heb meegemaakt.

Later.