Daarom

Wat at ik zoal deze week? Eens even kijken.

Rucola salade met wilde zalm en avocado.
Geroosterde spruitjes en worteltjes met komijn en koriander.
Gebakken kip met paprikasaus.
Gehaktsaus met venkel en gecarameliseerde ui.
Wilderijst pilaf met gebakken boerenkool, gerookte amandelen en een gepocheerd ei.
Quinoa pilaf met pompoenpitten, worteltjes en basilicum.
Quinoa salade met worteltjes, wilde zalm en kappertjes.
Pompoencurry-soep met kokos.
Omelet met kerstomaten en basilicum, met tzaziki.

Ik zou ook kunnen opschrijven wat ik deze week allemaal niet heb gegeten en gedronken - en waar ik best trek in had gehad. Maar het is leuker om naar dit lijstje te kijken, en me te herinneren hoe lekker het allemaal was.

Een tijdje geleden las ik over de 'abundance vs scarcity' theorie. Veel gebruikt in de economische wetenschap, die me niet zo boeit, maar duikt ook steeds vaker op in populair psychologische artikelen over mindfulness, in het moment zijn. Heel simpel: je kunt het leven op twee manieren bekijken - alsof overal te weinig van is, of alsof overal genoeg van is. Ja dat klinkt inderdaad erg simpel. Maar een switch van de ene kijk naar de andere kan enorme impact hebben op alles wat je doet maar vooral op alles wat je ervaart.

Als je in januari 'op dieet' gaat, omdat je je zo hebt laten gaan, de laatste maanden van het vorige jaar, en tegen jezelf (en tegen anderen) zegt dat je dit niet mag eten en dat niet mag drinken, dat je moet gaan sporten, dat je dit moet doen en dat moet laten... dan zit je al snel in een donkere cirkel van schaarsheid, waarin je jezelf dingen oplegt waar je geen zin hebt, waar een groot gebrek aan plezier en genot is, en waar vooral (als het je, uiteraard, niet lukt om je eigen goede raad op te volgen) plek is voor heel veel schuldgevoel omdat het wéér niet gelukt is.

De laatste maanden van mijn 2013 waren gevuld met heerlijk eten en drinken. Ik genoot van elke hap en elke druppel. Maar ineens voelde het toch wel als erg veel kaas, wijn, aardappels in alle verschijningsvormen, boter, brood en bier, wat er zoal naar binnen ging.

Even wat anders dus. Niet omdat het moet maar omdat ik het wil en omdat ik er zin in heb. Een leuk projectje, waarbij ik vrolijk in de supermarkt het brood en de pasta voorbij loop, en duizend ideeen heb voor de boerenkool, pompoen, courgette, lenteui, quinoa, avocado, zalm, eieren en kip die in mijn karretje liggen. Ik ontdekte hoe lekker het is om te ontbijten met warme boekweitpap, maakte een nepcocktail voor mezelf met verse gember, limoen en basilicum, ging op tijd naar bed en sliep heerlijk, zat een paar uur in het cafe op 2 spa rood (een bijzondere ervaring), en gebruikte voor het eerst 1 van de heerlijke specerijenmengsels die ik meenam uit Denver. Want dat is ook zo'n raar voorbeeld van schaarsheid-denken: op vakantie allerlei lekkere dingen kopen, en ze dan thuis in het keukenkastje zetten en niet opeten of gebruiken, omdat je het 'zonde' vindt dat ze er dan daarna niet meer zijn. Liever hou je vast aan het toekomstsprookje dat je er ooit van gaat genieten (een kans die steeds kleiner wordt, want echt, ook blikjes en zakjes en flesjes zijn niet eindeloos houdbaar) dan er gewoon in het nu plezier van te hebben.

En dan kan je 'even wat anders' ook weer afwisslen met 'alweer wat anders': morgen heb ik een mini-feestje met 2 lieve vriendinnen, waar we vieren dat we een tijdje geleden samen iets groots gepresteerd hebben. We eten brood met kaas, quesadillas met nog meer kaas, aardappelgratin en kokospudding. De champagne staat koud. En daar heb ik óók heel veel zin in.