Over bos , auto's en angst

"Weet je wat gek is?" zegt mijn vriendin.

We zitten tegenover elkaar, een fles wijn tussen ons in. Ze is mijn beste en oudste vriendin. We kennen elkaar al meer dan 25 jaar. We zijn groot geworden, hebben leuke en miinder leuke dingen gedeeld. Soms woonden we samen in 1 huis en soms waren er verschillende landsgrenzen die ons scheidden. Soms dreven we een beetje uit elkaar en altijd vonden we elkaar weer, ergens.

Het is een paar maanden geleden dat we elkaar gesproken hebben. We hebben Werk, Familie en Liefde al behandeld. Nu hebben we het over autorijden.
Zij is net zo oud als ik, en heeft een paar jaar geleden haar rijbwijs gehaald. Ik heb nooit mijn rijbewijs gehaald. Grote bewondering heb ik, voor iedereen die kan autorijden. Ik grap wel eens dat van het uitgespaarde geld (dat nodig zou zijn geweest om mij afrij-klaar te maken) ik tot mijn dood in taxi's kan zitten.
Mijn vriendin kan autorijden, maar doet het niet vaak. In de stad heb je een auto maar zo zelden nodig. Kleine stukjes rijdt ze, om iets op te halen, om haar kindje ergens naar toe te brengen. Maar af en toe stapt ze met kleuter en een weekendtas in de auto en gaat de snelweg op en rijdt 2 uur naar het zuiden waar haar ouders wonen. En: "Weet je wat zo gek is?" zegt ze. "De ene keer ben ik dan helemaal gelukkig en voel ik me stoer en heb ik de controle en zoeft alles zo lekker door. En de andere keer ben ik ineens bang. En lijkt het alsof alles mis kan gaan, en zit ik met gespannen schouders achter het stuur. Terwijl er dan niks veranderd is!"

Angst is iets geks.

Hoe meer ik nadenk over angst (en het is 1 van mijn favoriete onderwerpen, dus ik denk er veel over na) hoe minder ik ervan begrijp. Steeds meer blijkt dat angst helemaal niets te maken heeft met wat er in de buitenwereld gebeurt - maar enkel en alleen met wat mijn hoofd ervan maakt, hoe ik de buitenwereld bekijk, en vooral: hoe ik fantaseer over wat de buitenwereld in de toekomst allemaal zou kunnen worden.

Dat geldt voor elk levensterrein natuurlijk - werk, liefde, familie, verkeer, geld, ga maar door. Vorig weekend werd ik aan herinnerd omdat ik een paar dagen alleen was, in een huisje bij een bos (nu ja, het stond niet echt IN een bos, zoals de advertentie had beloofd, en dat was misschien maar goed ook). Ik ging alleen wandelen en zat 'savonds alleen uit het raam naar het inktzwarte terras te kijken. De eerste dag wandelde ik een paar uur, kwam andere wandelaars tegen die ik de weg vroeg, deed boodschappen en bakte een boerenkoolomelet en dronk rode wijn en keek naar Charlie's Angels op tv. Ik ging vroeg naar bed, de regen kletterde tegen de ramen en de wind deed de planken van het houten huisje kraken. Ik sliep als een roos en werd uitgerust wakker en toen het droog was ging ik weer het bos in.

En alles was anders die dag.

Was het misschien toch omdat de zon niet scheen? Ik beweer altijd dat ik niet erg te beïnvloeden ben door het weer. Maar het is toch niet hetzelfde, de zwarte klei van omgeploegde akkers tegen een grijze hemel, de boomstammen vettig glimmend van de regen. Toch denk ik dat het dat niet was. Ik heb vaak genoeg gewandeld door weer en wind zonder een spoortje angst. En wat ik nu voelde, terwijl ik in bijna 2 uur van Leusden naar de Pyramide van Austerlitz liep, zou ik ook niet eens echt omschrijven als angst - meer een ongemakkelijk gevoel, alsof ik niet helemaal thuis hoorde in de omgeving, alsof ik afgesneden was van de wereld om me heen in plaats van dat ik er een vanzelfsprekend deel van uit maakte. Een lichte onrust, een licht gevoel van onbehagen.

Zoals je ook je ineens kunt afvragen (zonder dat er enige reden voor is - als er wel een echte reden voor is, vraag je je het meestal helemaal niet af) of iemand die jij leuk vindt jou nog wel leuk vindt. Verlatingsangst, het gevoel dat je elk moment in de steek gelaten kan worden, is niet zo heel anders dan het gevoel dat er straks misschien iemand vanachter een bosje opduikt, dat je gaat verdwalen, of dat een andere weggebruiker ineens iets raars gaat doen.

Je verzint het allemaal zelf. De dreiging van het bos, het huisje dat ineens minder veilig voelde (had ik echt het hek op slot gedaan?), de onrust over de mensen in je leven, grotere onrust naarmate er meer mensen in je leven zijn, meer mogelijkheden om doemscenario's te fantaseren.

In dat bos? Ik liep door. Ik keerde niet om. Ik wandelde naar Austerlitz, en moest daar 50 minuten op de bus wachten, in het bijzonder deprimerende decor van een voor de winter geheel in plastic ingepakte kinderkermis. Terug in mijn tijdelijke huisje dronk ik bier, kookte minestronesoep. Ik keek naar het wazige avondrood, luisterde naar Thomas Quasthoff die Schumann zingt, kon niet slapen van het onrustige gevoel en lag daarom tot half 3 snachts te lezen. Nou en? Ik heb toch vakantie?

Ik weet niet hoe de volgende (zonnige) dag verlopen zou zijn als ik weer in mijn eentje het bos was in gegaan. Want ik kreeg bezoek, van iemand die ik leuk vind, en toen was alles alweer anders.