Brief aan de merel

Lieve merel,

Dankjewel, dat je sochtends en savonds komt zingen voor mijn raam. Ik weet dat je het hoogste punt zoekt - en omdat mijn balkon het hoogste punt van de buurt is, zit je daar graag, en klinkt het bijna alsof je naast mijn bed aan het zingen bent.

Je zingt mooi, al moet ik zeggen, dat de schoonheid van je zang voor mij bitterzoet is. Want weet je, ik ben niet iemand die lentekriebels krijgt, iemand die vanaf 21 december opgelucht zegt: "zo, we gaan de goede kant weer op!", iemand die blij is met langere dagen. In tegenstelling tot de meeste mensen, word ik vrolijk van de herfst, en melancholiek van het voorjaar. Ik weet niet precies waarom dat is. Misschien omdat ik het niet snel koud heb, en wel snel te warm? Maar los daarvan, waarom zou je niet houden van de herfst en de winter? Lange avonden, maaltijdsoep en wild, stevige rode wijn en belgisch bier. Op de bank met een kat om te aaien, of met een mens om bij op te warmen. Strandwandelingen met ijzige tegenwind die je ogen laat tranen en daarna chocolademelk met rum en kaarslicht, waar iedereen mooier van wordt, en ja daar hield ik al van toen ik 25 was en me nog geen zorgen hoefde te maken of mijn rimpels wel of niet zichtbaar waren. (Om met Nora Ephron te spreken: “Our faces are lies and our necks are the truth. You have to cut open a redwood tree to see how old it is, but you wouldn’t if it had a neck.”)

Ik hou van het seizoen waarin alles naar binnen gekeerd is, waar je rustig over dingen kunt nadenken, dingen kunt laten rijpen in hun winterslaap, dingen kunt onderzoeken zonder er meteen grootse projecten van te hoeven maken.

Jouw lied, merel, kondigt een nieuw seizoen aan. Het seizoen waarin moet blijken of de plannen het zonlicht kunnen verdragen. Het seizoen waarin de oksels altijd kaal moeten zijn en de benen altijd glad (en bruin). Waarin na een kort fietstochtje het zweet op je voorhoofd staat. Waarin mensen hysterisch worden van een klein beetje zon en massaal op wankele stoelen, balancerend op stadstrottoirs bij elkaar kruipen. De tijd waarin je je realiseert dat je alweer, nog steeds, niet in je badpak past (al is dat niet erg, want je wil toch niet naar het strand als je niet gewoon aangekleed mag zijn.)

Dat seizoen, ja, het heeft ook mooie kanten, weet ik wel. Mijn gevoel is bitterzoet tenslotte, niet echt bitter, of zuur. Asperges. Rabarber, natuurlijk. Tuinbonen!. Frambozen, bramen, aardbeien. In de schaduw op een verstopt terras met een glas rosé (één klontje ijs, graag). Zomerjurkjes, avondwandelingen naar de ijswinkel, zonsondergang picknicks op het strand. Vakantieplannen maken.In de zon op het balkon spelen met Dikzak. Naar het park, onder een boom met een boek, je slippers uitschoppen en het gras tussen je tenen voelen. De lange lome augustus als alle Amsterdamse kinderen met hun ouders in Zuid Frankrijk zitten, het Vondelpark sochtends vroeg helemaal leeg is, de tijd vertraagt (en je voelt: we gaan weer de goede kant op, naar de herfst, naar pompoenen en kortere dagen en koele avonden en...)

Aan al die dingen denk ik als ik je hoor zingen. Ik heb er alle tijd voor, want je zingt lang. Wel een uur, denk ik, sochtends. En weet je: ik heb op het gezang helemaal niks aan te merken - ik begin zelfs variaties te ontdekken in wat eerst steeds opnieuw hetzelfde melodietje leek. Ik weet niet of de ene merel heel anders zingt dan de andere, maar laatst toen ik door het park fietste en een merel hoorde, dacht ik:'ha, de mijne zingt beter!'

Ik heb eigenlijk maar 1 wens, lieve merel. Ik begrijp dat het erg ver gaat om je te vragen te beginnen met zingen, zo'n klein kwartiertje voordat mijn wekker gaat. Dan zou ik zo heerlijk en melodieus de dag in kunnen zweven. Nee, dat is niet realistisch, ik snap het. Maar misschien kan ik je dan toch vragen om iets, iets later te beginnen met je concert? In plaats van om half 6, misschien om een uur of 7? Zou dat lukken? Want weet je, merel, ik hou van je zang en ik hou van mijn mijmeringen over de seizoenen, maar ik hou ook heel erg veel van mijn nachtrust.

Je medewerking wordt op prijs gesteld.

Met lieve groeten,

Klary, van 7 hoog op het noordoosten.