Spring

In de categorie "spring en zie maar waar je terecht komt" ging ik dit weekend kamperen.

Nou klinkt dat helemaal niet zo bijzonder. Bosjes mensen gaan er elk jaar kamperen (hoewel de meeste van zelfs de aller-bikkeligste kampeerders dit weekend waarschijnlijk lekker thuis zaten, want het was koud, nat en guur). Maar voor mij was het heel bijzonder. Kamperen en ik staan niet op erg goede voet. Mijn laatste kampeerpartij was zeker al 20 jaar geleden, en ik herinner me daarvan vooral mijn zere botten van het slapen op een flinterdun matje, spierpijn van het gehurkt de tent in en uit kruipen, lauw bier, zeer middelmatige maaltijden gefabriceerd op 1 sputterend gasbrandertje (pasta met gesmolten paturain en blokjes ham, ik proef het nog), natte voeten als je naar 'snachts naar de wc moest, natte handdoeken die nooit meer droog werden.

Het is dus een wonder, en zeker een verdienste van de Ervaren Kampeerder die me wist over te halen een keer mee te gaan, dat ik het op mijn 44e nog eens aandurfde.



Ik moest ook nu gehurkt de tent inschuiven, en natte voeten kreeg ik ook. Maar ik sliep op een heuse matras met een heus hoofdkussen, en savonds kookte ik (met mijn jas aan) in de campingkeuken asperges met Tilburgse ham en dronken we dankzij het gemeenschappelijke koelkastje, ijskoude rosé. Er was een kampvuur waar smoezelige moe-gespeelde kindjes hun marshmellows met ons deelden. 'sNachts lag ik wakker toen de regen met bakken uit de lucht kwam, me telkens afvragend waneer de eerste druppel op mijn hoofd zou vallen? Maar dat gebeurde niet, want kennelijk zijn ook de tenten veranderd in die 20 jaar.



Ontbijten met uitzicht op grazende koeien, genietend van een paar streepjes zon, bijzonder tevreden over mezelf. Die onverschrokkenheid waar ik het eerder over had gaat natuurlijk niet (alleen maar) over grote emoties en gewaagde levensbeslissingen. Soms gaat dat ook over een klein stapje buiten je normale comfortzone, een kleine omweg buiten de bekende en gebaande paden. Merken dat je plezier kunt hebben in dingen waarvan je altijd zei: "Nee, dat is niks voor mij!"

Ervaren Kampeerder was ook trots op me, en dat was een mooie bijkomstigheid. Hopelijk neemt hij me nog eens mee, maar dan wel bij iets meer dan 11 graden Celcius, alstublieft.



Toen ik thuis kwam, na bijna 3 dagen dezelfde kleren aangehad te hebben, trok ik mijn spijkerbroek en wandelschoenen uit en ging in een kort rokje en op hoge hakken naar het cafe.

Wie springt, heeft een gevarieerd leven.