De gesprekjes van de dag

Je staat in de apotheek, om medicijnen op te halen die je voorgeschreven hebt gekregen voor een onhandige kwaal waar je weliswaar niet dood aan zal gaan, maar waarvan je het toch niet echt op prijs stelt als de 7 buurtgenoten die achter je op hun eigen pillen staan te wachten, erover geinformeerd worden.

"Zo, mevrouw", zegt het meisje van de apotheek. 

Haar stem bereikt jou, de buurtbewoners, de medewerkers van de apotheek, en de schoonmaker die in het verste hoekje een raam aan het lappen is. 

Ze legt een paar doosjes medicijnen en een gestencild A4tje op de balie. Ze begint het A4tje voor te lezen: "U krijgt dit medicijn omdat u last heeft van [noemt kwaal]. U moet er rekening mee houden dat..."

"Sorry. Staat alles wat je zegt ook op dat papier?"

"Uuuhh... ja....".

"Nou, dan neem ik dat papier gewoon mee naar huis. Ik kan namelijk lezen."

Behalve ergernis, kost deze uitwisseling 6 euro. Een belachelijk fenomeen waar ik nog niemand over heb horen klagen. Waarom eigenlijk niet? 

'sAvonds bij de kassa van de Albert Heijn scant de kassière mijn onrijpe avocado (ik zocht een rijpe) en mijn blikje kikkererwten (ik wilde zwarte bonen). "Heeft u alles kunnen vinden, mevrouw?" vraagt ze.

"Nee, bij lange na niet,"zeg ik een beetje snibbig.

"Ach, wat vervelend. Wilt u uw hart luchten?"

Dat vind ik dan eigenlijk wel weer een leuke reactie. "Nee, sorry," zeg ik. U kunt er ook niks aan doen." (Ze is net zo oud als ik, schat ik, en ik realiseer me dat ik doe wat ik zelf zo vervelend vind: haar met u aanspreken.)

Als ik de winkel uitloop vraag ik me af of kassières van de Albert Heijn dezelfde cursus hebben gevolgd als de medewerksters van het Kruidvat en de Etos. En hoe lang het nog zal duren voor iemand me bij de supermarkt zal vragen "Heeft u nog vragen over het gebruik van deze spruitjes?" Of me wegstuurt met: "U kunt altijd thuis de bijsluiter nog eens nalezen, want er zijn wel risico's aan verbonden, aan ribbelchips."

foto: het liefste hondje van de stad, met dank aan Maarten V.