De berg op

"Dus, ik drink geen koffie meer," zei ik. "En ik ga naar yoga. En ik laat mijn telefoon zoveel mogelijk thuis. Minder wijn en bier zou ook goed idee zijn, trouwens, net als gezonder eten. Facebook van mn telefoon gooien. Vaak naar de film want daar ontspan ik van. Geen dingen doen waar ik geen zin in heb. Veel dingen doen waar ik wel zin in heb. Nadenken, maar niet teveel. Allemaal onderdeel van Project Klary.Tegen de zomer moet het afgerond zijn. Liefst nog voor de lente, eigenlijk."

"Waarom moet het zo snel?", zei hij. "En trouwens, ik vind Project Klary geen goeie naam. Project Mountain, moet je het noemen. Want je bent bezig om een berg te beklimmen, en straks ben je boven, en dan zeg je hoera, en dan kijk je naar beneden het dal in, en je bent trots op wat je hebt bereikt. En dan zie je ook dat dat dal niet eens zo lelijk is, eigenlijk."

De winter viel niet mee.

Dat er echt iets moest gebeuren, dat ik actie moest gaan ondernemen, wist ik toen ik op een zaterdagmiddag op de markt de eerste fluorescerend roze rabarber zag liggen en mijn hart geen sprongetje van blijdschap maakte, maar mijn hoofd dacht: "shit, daar moet ik eigenlijk wat mee, want ik hou van rabarber, en ik heb een blog dat rabarberdromen heet, waar ik trouwens al maanden niks geschreven heb, maar ik heb daar ook geen zin in, waarom laat iedereen me niet gewoon met rust?"

Er is iets echt niet helemaal in orde als lichtroze dunne rabarberstengels op een marktkraam op zo'n manier tegen je praten.

Actie, dus. Project Mountain. Met kleine stapjes de berg op. Ik ben een beetje buiten adem, nu al, maar dat maakt niks uit, want ik heb geen haast.

Het is makkelijk om, als het niet zo goed met je gaat, als je somber bent en even weinig redenen ziet om niet somber te zijn, maar in je eigen hoofd te blijven rondtollen en blind te worden voor als het leuks en moois en lekkers en liefs wat er is. Maar er is echt niet veel nodig om daar weer aandacht voor te krijgen. Vorig jaar deed ik ook zoiets, in de aanloop naar mijn verjaardag: elke dag een blogpost. Omstreeks deze tijd, omdat ik toen ook al niet zo'n leuke winter had gehad, en vaker melancholiek was dan vrolijk. Misschien heb ik toch meer last van de kou en het donker dan ik altijd wil toegeven?

De score voor vandaag: een productieve werkdag, heel lekker bier in een best leuk nieuw biercafe, een heerlijke quesadilla en burrito bij altijd-goed-Tomatillo, een luisterend oor geven aan en krijgen van 1 van mijn favoriete mensen, een magische Ierse sprookjesfilm.

So far, so good.