Als je geen hardcore backpacker bent, zijn goedkope hemasokken net zo goed als peperdure wandelsokken met rare Scandinavische namen.
Als je je regenjas meeneemt gaat het niet regenen. Behalve als je je regenjas meeneemt om ervoor te zorgen dat het niet gaat regenen. Dan gaat het regenen.
Je hebt altijd meer water nodig.
Afdalen is zwaarder dan stijgen. Stijgen is uitputtend, maar je krijgt er iets voor terug als je hijgend op de bergtop staat - het 'hoera ik heb het gehaald!' gevoel. Dalen geeft je alleen maar trillende knieën en spierpijn in je kuiten, en je bereikt er niks anders mee dan het eind van een mooie wandeling.
Als je moet plassen, kan je nog best heel lang doorwandelen zonder te plassen.
De grootste fout die je kunt maken bij het kaartlezen: denken dat je ergens al bent. En dan dus rechtsaf slaan op een punt waar je nog gewoon rechtdoor moet lopen. Lopen gaat langzamer dan je denkt.
Een uur of anderhalf voor het qua planning opportuun is om je lunchpakket aan te breken, kom je de Perfecte Lunchplek tegen. Dan moet je beslissen: eet je je boterhammen op, met het risico dat je over 2 uur weer honger hebt (en niks meer te eten)? Of loop je door en vertrouw je erop dat je straks weer zo'n perfecte plek vindt (met mooi uitzicht, zon en schaduw, een gladde boomstronk of goed gewelfde mosvrije rots om op te zitten)?
Eten met uitzicht op grazende hertjes (zo dichtbij dat we ze het gras hoorden afscheuren) was leuk geweest. Maar we liepen door, en daar was deze rotsige rivierbedding om onze oatcakes, cheddar en hardgekookte eieren op te eten. Geen hertjes, wel het heerlijke geluid van stromend water. Jammer dat je daar zo van moet plassen.
No comments:
Post a Comment