That I can find no good reason to tell
There's too many men telling their secrets these days
and I'd like to tell them
to all go to hell
And I never had dreams and they never came true
As far as you know anyway
To the wind, you're a toy
just a drunk Irish boy
Just a face in the crowd
but I'll be back around
To show you all something someday
Patty Griffin, 'Irish Boy'
Wat is een geheim? Volgens het woordenboek: iets wat niemand weet of mag weten. Maar waarom? Kennelijk omdat het moment van kennisoverdracht, het moment dat het geheim geen geheim meer is maar openbaar, dit onaangenaam is voor alle (of tenminste sommige van) de betrokkenen. Die schamen zich, worden gekwetst, halen zich woede, agressie, afkeuring of minachting op de hals - allemaal dingen die je liever wilt voorkomen.
Maar is het wel altijd zo erg?
"Wat dapper, dat jij je geheimen zo deelt met de hele wereld," zei iemand gisteren tegen mij.
Ik moest daar even over nadenken. Dapper voel ik me wel, ja. Wat ik doe - schrijven over mijn persoonlijke leven, hier en meer nog elders - is eng, omdat je de reacties niet kunt inschatten. Het is inderdaad mogelijk dat mensen boos op me worden. Me niet begrijpen. Me raar of belachelijk vinden. Maar gek genoeg heb ik niet het gevoel dat ik geheimen deel. Ik heb niet het gevoel dat ik dingen vertel die 'niemand mag weten'. Ik schrijf over mezelf, en ik kan eigenlijk zo weinig redenen bedenken om dat niet te doen.
Zolang ik anderen niet kwets of te kijk zet, zolang ik alleen schrijf over wat zich afspeelt in mijn eigen hoofd, in mijn eigen hart, in mijn huis, aan mijn tafel, ja en zelfs in mijn bed - wie kan daar last van hebben?
Ik ben er nog niet uit en ik heb geen antwoord. Is er een dunne of een duidelijke lijn tussen openhartigheid en exhibitionisme? Vanuit welke motieven deel ik mezelf en mijn gedachtes met anderen? Daar valt nog een hoop over te denken en te schrijven. En dat is precies wat ik van plan ben.
Er zijn, denk ik, maar twee manieren om naar de wereld te kijken: met angst, of met liefde. Soms overheerst de een en soms wint de ander, maar ik weet wel welke van de twee ik het meeste aandacht wil geven. Na het grootste deel van mijn leven beslissingen te hebben genomen (of, want daar kwam het meestal op neer, geen beslissingen te hebben genomen) op basis van de dingen waar ik bang voor was - en dat waren er ontelbaar veel - probeer ik het nu op een andere manier. De onverschrokken manier. De open manier. Waarin ik vertrouw op mezelf en op de mensen die me lief zijn.
Omdat ik niet pas 'some day' iets aan de wereld wil laten zien, maar vandaag;
omdat ik dromen heb en me daarvoor niet schaam;
omdat ik geen speelbal van de wind ben;
maar mijn leven vorm geef zoals ik dat wil.
No comments:
Post a Comment