Doorzichtig

Ik was even weg, want ik was even hier.

Bij het weg gaan schreef ik in het gastenboek: Bedankt voor een plek waar niemand je kent, en je dus kunt zijn wie je bent.

De dagen rond en op Slangenburg waren afwisselend mistig en zonnig, wazig en helder.
Vier dagen zonder tv, telefoon of internet, en met een zelf opgelegde praatstop: het was een uitdaging.

Maar de bossen waren uitgestrekt genoeg om je niet te vervelen, en de rust die ontstaat als je 4 (vier!) dagen lang niet bezig bent met 'wie zal ik mailen en wanneer zal persoon X terugmailen en waarom heeft persoon X nog niet niet terug gemaild en zal ik persoon X dan nog maar eens mailen o nee ik moet rustig afwachten maar wat zou het betekenen, dan zal ik persoon Y maar eens mailen' ....

.... en je je nergens anders druk over hoeft te maken dan over zaken als 'zal ik voor of na het eten een boswandeling maken', of 'zal ik D.H. Lawrence lezen vandaag of Jane Austen?'

Daar word je behoorlijk rustig van.

Het uitzicht vanuit mijn zolderkamertje.

Eigenaardige zwammetjes.

Nu weer gewoon, maar misschien heb ik toch lessen geleerd? Dat ik mijn telefoon best af en toe een tijdje kan vergeten, bijvoorbeeld. Ik ben huiverig om meteen grootse beslissingen te nemen, en vooral huiverig om daar hier over te vertellen. Maar een klein beetje van de Slangenburgse rust hoop ik mee te nemen de hectische decembermaand in.