Dit weekend kreeg ik een hele leuke mail. Nu is dat best iets wat me vaker overkomt - gemiddeld eens per week krijg ik een berichtje van een lezer, die me een compliment maakt over dit blog of het blog in ruste. Soms heeft iemand een recept van jaren her gemaakt (de receptenindex van Alles over Eten blijft immers gewoon beschikbaar) en neemt vervolgens de moeite om mij te komen vertellen dat het zo lekker was. Altijd heerlijk om te lezen, natuurlijk.
Maar deze mail was toch een beetje anders. De schrijfster zei dat ze mijn blog geweldig vindt, en al volgt vanaf het begin. Dat ze me bewondert en dat ik haar inspireer. Dat ze zelf ook een blog heeft, over eten (al is het een beetje anders dan de meeste culi-blogs, omdat het, behalve over lekker eten, ook gaat over haar strijd tegen anorexia). En of ik tips voor haar heb om haar blog groter en succesvoller te maken?
Ik zal maar eerlijk toegeven dat mijn allereerste reactie was, dat ik er een beetje om moest lachen, om die vraag. Waarom zou iemand van mij tips willen om een blog succesvol te maken? Ik beschouw mezelf helemaal niet als succesvolle blogger. Ik verdien geen geld met mijn blog (al heeft het me, via omwegen, wel eens betaalde opdrachten opgeleverd). Ik doe niet mee aan bloggerskringen, twitter meet-ups, weggeef- en winacties. Ik heb al maanden niet gekeken hoeveel bezoekers Rabarberdromen heeft. De meeste van mijn posts krijgen geen reacties (al zegt iemand op Facebook, waar ik meestal een linkje plaats, wel eens dat iets er lekker uit ziet). Bij de jaarlijkse verkiezingen van het leukste eetblog van Nederland eindig ik ver, heel ver onderaan. Als je dus al die dingen gebruikt als definitie van succes (en vooral het financiële aspect is hier natuurlijk belangrijk) dan ben ik een zeer middelmatige blogger. En wie wil daar nou advies van...
Naar aanleiding van die mail was ik een paar dagen lang, af en aan, aan het mijmeren over succes. Over wat dit blog, en Alles over Eten nu eigenlijk betekenen. Wat ik er mee wil, wat het me oplevert, waar de bevrediging in zit. En hoe meer ik nadacht, hoe meer tips ik bleek te hebben voor de schrijfster van de mail. Geen tips hoe je rijk kunt worden van bloggen. Wel tips hoe je aan het bloggen zoveel mogelijk plezier kunt beleven.
Wat wil je bereiken? Als je veel pageviews (en daardoor reclame inkomsten) wilt, zijn er online allerlei tips te vinden hoe je je blog lucratief kunt maken. Als een zo groot mogelijk publiek niet je voornaamste doel is, dan heb je misschien iets aan mijn tips.
1) Wees jezelf. De aller-, allerbelangrijkste regel voor iedereen die zich in geschreven taal wil uitdrukken. Als je probeert je grappiger, intelligenter, serieuzer of gewoon domweg anders voor te doen dan je bent, kun je je lezersaantallen misschien opkrikken, maar waarom zou je? Als je het met deze regel niet eens bent, kun je de rest van deze blogpost skippen - kom morgen maar terug voor een nieuw recept. Want dit staat aan de basis van niet alleen mijn blog- maar ik zou willen zeggen van mijn levensfilosofie.
'Jezelf zijn' betekent eerlijk zijn, en durven schrijven over de dingen die jou bezig houden, die jij belangrijk, leuk, lekker en inspirerend vindt. Dat is je drijfveer, niet hoeveel lezers er op je recepten af komen. Dat betekent dat je moet accepteren dat je geen allemansvriend kunt zijn, dat niet de hele wereld het leuk zal vinden wat je doet. Het betekent (voor mij) dat de complimenten van mensen die het snappen, me zoveel meer waard zijn dan 100 pageviews van mensen op zoek naar het zoveelste recept voor tomatensaus.
De laatste maand heb ik bijna alleen maar recepten geplaatst met 'raar graan': spelt, gort, havermout, volkorenmeel. Dat is hoe ik nu aan het koken en eten ben. Niet naar ieders smaak. Maar er zijn al genoeg publieksvriendelijke blogs met mainstream recepten: wie mij leest, leert mij kennen. Of je dat wil, is je eigen keuze. Mijn favoriete blogs doen dit ook - geven me een kijkje in de persoonlijkheid van de schrijver. Het kan een dun lijntje zijn tussen gênant exhibitionisme en jezelf laten leren kennen - dat te onderzoeken is voor mij een uitdaging.
2) Wees kritisch. Bekijk je foto's en je teksten en recepten altijd met een heel kritische blik (een regel waar ik me zelf lang niet altijd aan hou - ik kom regelmatig in oude posts tenenkrommende typefouten tegen). Zorg dat je teksten een goede lay-out hebben die makkelijk te lezen zijn, met paragrafen, leestekens, enzovoorts. Heb respect voor je lezers en geef ze mooie, scherpe foto's en recepten die kloppen en getest zijn. Lijkt zo vanzelfsprekend, maar je hoeft maar een klein rondje culiblogs te doen om door te hebben dat lang niet alle recepten die her en der geplaatst worden, ook daadwerkelijk door de blogger zijn klaargemaakt.
3) Daaruit volgt regel 3: Steel niet, nooit. Er is weinig nieuws onder de zon in receptenland. Tenzij je een kok bent van niveau Jonnie Boer (en dan heb je waarschijnlijk helemaal geen tijd om te bloggen) verzin je maar zelden iets echt baanbrekend nieuws. En dat is helemaal niet erg: het leuke aan koken is nu juist dat je overal inspiratie kunt vinden, en dat recepten een soort domino-effect hebben. Zeg het dus gewoon, hoe je aan een idee kwam, of waar je een recept hebt gevonden waar je vervolgens je eigen draai aan hebt gegeven. En gebruik nooit, nooit foto's van anderen zonder bronvermelding.
4) Vind je eigen stijl. Volgt uit tip 1), maar betekent ook: vind je onderwerp, je invalshoek, je 'niche'. En accepteer dat als je een blog met veganistische recepten maakt, je minder lezers zult hebben dan wanneer je blogt over worst. Er zijn nu eenmaal meer mensen die van worst houden, dan veganisten.
5) Maak contact. Lees blogs die je waardeert en laat commentaar achter. Grote kans dat die bloggers dan ook bij jou komen kijken (maar stuur niet out of the blue verzoekjes om link-uitwisseling). Deel je blogposts op Facebook en twitter. Zelf is het me nooit gelukt om twitter leuk te gaan vinden, maar het is een geweldig medium om deel uit te maken van een grotere culinaire community. Dat ik niet op twitter ben kost me lezers, maar is het gevolg van (alweer) regel 1): twitter past niet bij mij, ik word er ongelukkig en onrustig van.
6) Heb plezier. Het is zinloos om er blogposts uit te persen als je helemaal geen zin hebt om te schrijven. Wacht gewoon tot je weer zin hebt. Maar, 6a): maak geen excuses (alweer iets waar ik me zelf vaak schuldig aan heb gemaakt). Zeggen dat je een maandje pauze neemt is nog tot daar aan toe, maar zeg geen sorry voor radiostilte. Ga gewoon weer schrijven als het zo voelt, je lezers vinden je vanzelf weer.
Happy Blogging!
